Noah သူ့ဖုန်းကို မကိုင်တာ ဒီနေ့နဲ့ဆို ငါးရက်ရှိပြီ။
မနက်ခင်း ၆နာရီ။
အိမ်နှင့်သိပ်မဝေးသည့် သစ်တောဖက်ကို သူ အရှိန်မှန်မှန် ပြေးလာခဲ့သည်။ညက မိုးရွာထားသဖြင့် ပါတ်ဝန်းကျင်က စိမ်းစိုနေ၏။
အရင်ရက်တွေက Bodyguard တွေပါ သူနှင့် အတူ လိုက်ပြေးသည်။ဝေးဝေးသွားမည် မဟုတ်ကြောင်း၊ စိတ်ချနိုင်ကြောင်း ပြောမှ သူ့ကို တစ်ယောက်တည်း လွှတ်တာဖြစ်သည်။အရင်ဆို Gang ထဲမှာ Noah နဲ့အတူ ပြေးနေကျပင်။Noah က မနားတမ်း ပြေးနိုင်သော်လည်း သူကတော့ မီတာ ၄၀၀ လောက်ရောက်ရင် ခြေထောက်တွေဟာ အားလျော့ လာစမြဲ။ထိုအခါ Noah က နောက်ပြန်လှည့်လာပြီး သူနှင့်အတူ လမ်းလျှောက်သည်။
အတွေးနဲ့ ပြေးရင်း သစ်တောစပ်ရောက်တော့ မောလာသဖြင့် ဒူးတွေပေါ် လက်ထောက်ကာ သူ ရပ်လိုက်၏။အရင်ကထက် သူ ပြေးနိုင်သည့် အကွာအဝေးက နည်းလာသည်။တစ်ခါတစ်လေဆို ရင်ဘတ်ထဲ တစ်လှပ်လှပ် ခုန်နေတတ်သည်။အသက်ဝဝရှူပြီး သူ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြန်မတ်လိုက်သည်။ရှေ့ဆက် မပြေးတော့ဘဲ Sport Jacket အိတ်ကပ်တွေထဲ လက်ထည့်လျက် သူ အိမ်ဖက် ပြန်လျှောက်ခဲ့၏။
"Let me go!"
"Shut up!"
အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ကားပေါ် အတင်းဆွဲတင်ခံနေရသည့် မြင်ကွင်း။အားကောင်းမောင်းသန် ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ လက်ထဲကနေ ရုန်းနေသည့် ထိုအမျိုးသမီးက ခြေဗလာ။
သူ ရပ်ကြည့်နေတာ မြင်တော့ ဟိုလူက မျက်နှာ အမူအရာပြောင်းသွားသည်။
"ဒါ ငါ့မိန်းမလေ...သူက သိပ်နေမကောင်းဘူး"
တုန်ယင်နေသည့် အမျိုးသမီးရဲ့ မျက်လုံးတွေက ဂနာမငြိမ်။
"အိမ်ပြန်ရအောင် Honey"
ရာသီဥတုအေးသည့် မနက်ခင်းအစောကြီးမှာ ညအိတ်ဝတ်စုံ ပါးပါးနှင့် ထိုအမျိုးသမီးက နေမကောင်းဘူးတဲ့လား။ကားပေါ်ကို တက်လိုက်ပေမဲ့ အသာတကြည်တော့ မဟုတ်ပါ။ဖိအားပေးခံရသကဲ့သို့ လက်တွေကို တင်းတင်း ဆုပ်ထား၏။ကားနံပါတ်တွေကို သူ တစ်ချက် ကြည့်လိုက်သည်။ဒီနယ်ထဲကပဲ ဖြစ်သည်။နံဘေးကနေ ဖြတ်သွားတဲ့အခိုက် ကားပြတင်းကနေ မြင်လိုက်ရသည့် မျက်နှာ။သူ့ကို ကြည့်သွားသော မျက်လုံးတွေက အားငယ် ဖျော့တော့ နေသည်။ဟိုလူ ရည်ညွှန်းသလို စိတ်ဝေဒနာရှင်ရဲ့ အကြည့်မျိုးမဟုတ်။ဒုက္ခသည်တစ်ဦး ၏ ကူကယ်ရာမဲ့နေသော အကြည့်မျိုးဖြစ်သည်။
