Bad mood si Apple Pie. Natadyakan na naman siya ng dragon.
Tatlong araw na rin na palagi siyang nagigising sa kama ni Yohan kahit pa man tandang-tanda niya na sa kabilang kwarto siya natulog. Ewan ba niya kung ano ang nag-trigger sa pag-sleepwalk ni Christina ngunit ang tanging alam niya ay hindi iyon gusto ng antipatikong yawa. Lagi na lang tuloy siyang nagigising dahil sa pagkakahulog sa kama. Ngayon nama'y nagpupunas lamang siya ng mga mwebles sa bahay at hinihintay matapos kumain si Yohan ng breakfast.
Ang boang dili ganahan magpadungan ug kaon.
"Kain na." Halos mapatalon siya sa kaniyang kinatatayuan at muntikan pa nga niyang mabitawan ang babasaging elepante na kaniyang pinupunasan nang marinig ang boses ng demonyo. Masama niya itong nilingon at nakita ang lalake na walang pakialam na naglakad papunta sa may upuan na katabi ng isang table. Umupo ito doon at kinuha ang isang notebook na sa hula niya ay accounting reports na dinala ni Luisito kanina. Hindi na siya nito tinapunan ng tingin kaya naman binelatan niya ito bago inirapan at naglakad na papunta sa dining room.
Ito lagi ang kanilang routine. Ito ang unang kakain at hihintayin niya itong matapos bago siya pwedeng makakain. Buti na nga lang at maraming tinitira sa kaniyang pagkain si Yohan dahil kung hindi ay talagang sasakalin niya ito habang natutulog.
Nakabusangot ang kaniyang mukha habang hinihila ang bangko na kaniyang uupuan. She made herself comfortable before looking at her plate. Agad siyang napatigil nang makita na may tatlong boiled eggs na nakalagay na doon. May mga ibang pagkain na rin naman doon tulad ng fried rice at tapa. Kahit nga ang gatas na hinahanda nila dito ay malamig. She once asked Yohan about it because of her curiosity. Wala kasing ref dito kaya imposibleng may malamig na lugar na mapaglagyan ang gatas. Paliwanag naman sa kaniya ng lalake na nilalagay daw iyon ng mga tauhan nito sa may ilog. He explained that running water is the nature's own version of refrigerator. Isandal lang daw sa may gilid ng ilog ang mga lalagyan ng inumin at iwanan doon ng ilang oras ay lalamig na daw iyon.
Anyways, ang layo ng narating ng utak niya! Nabigla lang talaga siya sa tatlong boiled eggs na nakapatong sa kaniyang plato dahil wala na ang puting parte niyon. Tanging ang yellow part ang natira.
I don't like egg whites and Yohan knows it.
Napakagat siya sa kaniyang ibabang labi habang tinatandaan ang naging habit na nilang dalawa noon. Nang malaman ni Yohan na ayaw niya sa puting parte ng itlog ay ito na mismo ang kumakain niyon at binibigay sa kaniya ang yellow part.
He just did it now. He remembered. Even after two years, he still remembers.
Napangiti siya habang inaabot ang kanin. Nagkaputing pakpak yung demonyo.
She happily ate her breakfast while forcing herself not too feel "kilig" that much dahil baka assumera lang siya. Baka ayaw lang talaga ng lalake sa yellow part ng itlog kaya binigay sa kaniya. Even with that thought, she still can't help but smile while thinking of Yohan. Ganuon lamang siya habang kumakain hanggang sa may isang utusan na pumasok sa hapagkainan at lumapit sa kaniya.
Nagtataka niya itong tinitigan habang hinihintay ang sasabihin nito. "Binibining Christina, utos po ni Ginoong Eduardo na dumiretso daw po kayo sa inyong silid pagkatapos niyo po daw kumain." Kumunot ang noo niya dahil sa sinabi nito. Yohan never told her to go to her room unless . . .
Agad na lumiwanag ang utak niya at tumayo. She looked at the maid, pointed at the table and said, "Pakilinis po. Salamat!" Hindi na niya hinintay ang sasabihin nito at agad na hinawakan ang kaniyang saya upang maitaas iyon ng kaunti. She needed to walk faster and her long ass saya wasn't helping her. Nagmamadali siyang naglakad papunta sa may sala at saka lamang tumigil nang nasa bandang pintuan na siya. She hid behind the wall and tried to listen at the two men talking inside.
"Bakit ka na naman naparito?" Rinig niya ang inis sa boses ni Yohan kaya naman natutukso siyang pumuslit ng tingin sa sala ngunit natatakot siyang baka makita siya ng mga ito.
"May karera sa susunod na linggo. Nais kong bumili ng kabayo na maipanglalaban." She can literally feel her ears twitching as if wanting to get as close as possible to the people conversing. Tanda niya ang cute na boses na iyon, pagmamay-ari iyon nung puting ginoo na tila ba nagkainteres sa kaniya. Well . . . hindi naman matinis ang boses ng lalake. It was actually deep but the way he pronounces Filipino words with his European accent just made it sound like a child trying to learn how to say a complicated word.
Hindi kaagad sumagot si Yohan kaya naman mas na-curious siya. "Huwag na tayong maglokohan, alam kong hindi iyan ang pinunta mo dito," mariing ika nito.
Narinig niya ang malakas na pagbuntung-hininga ng ginoo bago nagsalita, "Sólo quiero hablar con ella." (I just want to talk to her.)
"Por qué razón?" Rinig niyang sagot ni Yohan. She can imagine his eyebrow raising based on the tone of his voice. (For what reason?)
"Creo que la conozco. Ella parece familiar," sagot naman ng puting ginoo. He sounded so frustrated, as if he badly wanted to do whatever he was saying. Aba't hindi niya alam kung anong kailangan nito. Wala siyang naiintindihan sa pinag-uusapan ng dalawa. (I think I know her. She looks familiar.)
"Vete a casa, de Castro," She can hear the finality in Yohan's voice while saying that. She then listened to the scraping of the chair's leg on the floor, signaling to her that someone stood up. (Go home, de Castro.)
Nag-panic siya dahil doon kaya naman mabilis siyang tumalikod at naghanap ng mapagtataguan ngunit puro display cabinet lamang ang nasa malapit. Mas natakot siya nang marinig ang yabag ng paa na papalapit sa kaniya kaya naman walang-isip niyang dinampot ang isang potted plant na naka-display sa gilid. She sat down and held it in front of her face, knowing to herself that she looked like an idiot right now.
Pinikit niya ang mga mata hanggang sa tumigil ang mga yabag sa mismong harapan niya. She kept her eyes close, wishing that the man in front of her would just walk away, but he didn't. Nanatili silang ganuon ng pagkatagal-tagal. Siya na nakapikit na nagtatago sa likuran ng isang maliit na bonsai tree. Para siyang bata na may motto na "If I can't see them, they can't see me." Ito naman ay tahimik lang na pinapanood ang katangahan niya.
Unti-unti niyang naramdaman ang pagkapahiya kaya naman nag-aalangan niyang binuksan ang mga mata at tiningala ang lalakeng naka-cross arms. "Hi?" sheepish niyang bati dito ngunit simangot lamang ang natanggap niya.
"Bobo," bulong na ika ni Yohan bago ito tumuloy sa paglalakad.
A/N: Short update lang po ito~ Natuwa lang ako sa mga nag-cocomment although sorry at hindi ako makapag-reply kaagad! T_T
YOU ARE READING
My Everything In His Past (2nd Book of 'In His Past' Series)
Historical Fiction"I wish I realized much sooner how important you are, my wife, my president, my everything."
