GTU #1: Loving Her Was Red

Chapter 2

-

I'm still thinking about what happened awhile ago. Hindi ko alam kung bakit ako naiinis at nagtataka sa mga kilos ni Professor Salazar kanina.

Just like this time, she's effortly standing infront with her gorgeous face even though she doesn't have any emotion in her face. She's scary professor and all of my classmates seems scared at her and respect the woman infront. I think she's highly respected in this school. Dahil hindi mapagkakaila na napakagaling nitong mag turo.

I don't know why I am feeling like this, I saw her eyes, its like we have same colour. It's like I can see myself in her eyes, it's like drowning me and she's looking my soul and scanning me by her emotionless eyes with her so cold tone of voice.

I don't know what's in her. But I am so interested in her mysterious life.

"class dismissed"

Nabalik ako sa reyalidad ng idismiss kami ng prof ko at agad akong tumayo para iligpit ang mga gamit ko. Sa totoo lang, hindi ako nakinig kanina kasi introduction palang ng upcoming lesson namin.

Dali-dali akong lumabas ng classroom dahil hindi ko makayanan ang mga titig na pinupukol niya saakin. Maging sa paglabas ko pa lang ng classroom ay ramdam ko ang mga walang buhay niya mga mata.

It's suffocating me.

Honestly, I felt a heavy heart kaninang unang subject namin sakanya. Bigla nalang kasing bumalik ang mga ala-ala na pilit kong kalimutan na pati sa pagtulog ko ay hindi mawala-wala ang bangungot na yun.

"Dionne!"

Bumalik ako sa reyalidad ng may humawak sa balikat ko at gulat akong napabaling sakanya and I saw George looking at me confused.

"Goodness, George. I almost had heart attack" napasapo ako dibdib ko at hinimas himas ito dahil sa pagkagulat

"Pano ba kaya, kanina pa kita tinatawag hindi mo ako pinapansin, parang hindi mo ako naririnig. Sumigaw na ako't lahat hindi mo pa ako pinapansin at hingal na hingal akong kakatakbo para masundan ka." walang prenong sambit niya saakin habang nakakunot noo na nakatingin saakin

"I-I'm sorry, hindi ko narinig o napansin na tinatawag mo pala ako" nauutal na sabi ko na lalong nagpakunot ng noo niya

"Ano ba ang iniisip mo at hindi mo ako pinapansin kanina, para ka kasing wala sa sarili mo kanina, may nangyari ba sa klasi mo kanina?"

I looked around and hindi ko namalayan na nasa hallway na pala ako at nakikita ko ang mga estudyanteng nakatitig saakin na para bang pinupuri nila ako at napaiwas nalang ako ng tingin sakanila.

I wear my hat and my sunglassess para kahit papano ay mabawasan ang paglikha ko ng atensyon sakanila at naririndi na rin ako sa mga tilian nila tuwing madadaanan ko sila. Unang araw pa lang ito ng klase pero nakakairita na.

"Nothing, let's just go to the cafeteria baka nandoon na ang mga squad" mahinang sabi ko at nauna na akong mag lakad sakanya

Hindi na siya nagsalita pa dahil siguro ay ramdam niya na ayokong magtanong pa siya saakin. She really knows me well. She knew when I don't want to talk about some things. She knew when I don't want to talk. She knew when I'm mad. She knew when I'm happy. She knew when I'm upset. She knew when somethings bothering me pero alam niya din na ayaw ko ng pag usapan sa kung ano mang nangyari. Hihintayin nalang niya kapag ready na akong pag usapan yun at ako din naman mismo ang lalapit para magsabi.

Habang naglalakad kami sa hallway, napansin ko ang nakalock na music room.

Pinagawa ang silid na 'to para alalahanin ang kambal ko noon. Dahil na din hilig naming dalawa sa musika, hiniling namin kina Mommies ang lugar na 'to bilang regalo noong nabubuhay pa siya.