Bio'larım| Abilerim

9

Bayram telaşından bölüm yazmaya vakit bulamadımm

Oy ve yorumları unutmayalımm

İyi okumalarrr

"Aras," dedim uzun zamandır konuşmadığından uyuduğunu tahmin ettiğim şahısa. "Aras uyursan gebertirim." 

Beni nezarethaneye attıklarından beri bu planı düşünüyordum ve şimdi beni tek bırakamazdı.

"Alya yapmasak?" Dedi uykulu bir sesle. "Hayır yani niye gece gece uyumak yerine bunları yapıyoruz?"

İntikam soğuk yenen bir yemekti. Ama bana sıcak soğuk fark etmezdi.

Benim için önemli olan o intikamın alınmasıydı.

"Susta bant ver." Dedim elimi uzatarak.

Korku filmini kapattıktan sonra herkes odasına dağılmıştı, biz ise yaptığımız bir kaç hazırlığı yerleştiriyorduk.

"Al." Dedi bantı uzatarak. Son fotoğrafı da yapıştırdım mı, bitmişti. Yarım saattir korkunç insanların fotoğraflarını kapılara yerleştiriyorduk, bizi gördüklerinde zaten korkucaklardı birde kapılarda ki insanları gördüler mi istediğim korkuya erişmiş olacaktım. Ama sadece bu da değildi...  

Arkaya doğru giderek yüzümde ki gururlu gülümsemeyle şaheserime baktım.

Şeytan benim yanımda halt etmişti.

"Ulan beynimi seveyim lan," Dedim gözlerimi bütün kapıların üstünde gezdirerek. "Şu şaheserlere, şu güzelliklere, şu tatlışlara bir bak Aras."

"Bakarsam şuraya bayılırım Alya." Bakarsam mı? Zaten bakmıyor muydu? Sırtım Arasa dönük şaheserimi incelerken söylediği şeyle kaşlarımı çatıp yüzümü ona çevirdim. 

Gördüğüm şeyle yüzümü buruşturmadan edemedim. Rezil rüsva bir insandı. "Niye gözlerini kapatıyorsun Aras?" Diye sordum bıkkın bir sesle.

Eliyle bir yerleri işaret ederek "Karşımda ki kadın çok kötü bakıyor." Dedi hâlâ gözleri kapalı bir şekilde. 

Ben ise her zaman ki gibi zeka fışkırtıyordum. "Sırtını dön geri zekalı."

Onun lanet olasıca cevabı ise fazla gecikmemişti. "Arkamda ki de çok kötü bakıyor."

"Aras," Dedim gayet sakin bir sesle. Sanki yanımda bana yardım eden insan hiç, kapılara astığım insanlardan korkmuyormuş, gözlerini kapatmamış gibi. "Siktir git."

Gözlerini saniyelik açmışken karşısında ki fotoğrafla göz göze geldiği an geri kapatmıştı. "Vallaha mı kız?" Dedi bir ümit. 

Ama benim ona ihtiyacım vardı. "Hayır tabiki de."

Yan tarafa bıraktığım çarşaflardan bir tanesini alıp eline verdim. "Geçir şunu kafana." Dedim kalan son fotoğrafları eşime alarak. Planım tıkır tıkır olmasa da işliyor gibiydi.

Yanımda beyni ortalama bir kuş kadar çalışan bir insan olsaydı daha iyi gidebilirdi ama idare ediyorduk işte.

"Alya."

Bu ses tonunu biliyordum. Kesin bir sorun vardı.

Korka korka "Efendim Aras?" Dedim.

Yine ne olmuştu, doğruyu söylemek gerekirse bilmek istediğimi sanmıyordum.

"Alya sen gözleri delmeyi mi unuttun?"

Kapılara son kalan fotoğrafları asmaya devam ederken. "Gözlerimi niye deleyim Aras?" Diye sordum. Sandığım akalar kötü bir şey değilmiş çok şükür.