(+18) Yabancı çevik bir hamleyle beni çevirip masaya dayarken elimdeki hançere gülerek baktı, buz mavisi gözleri bana dönerken gölgeler sıklaştı, uyarıları birer çığlığa dönüştü. Onun sadece sıradan bir yabancı olmadığını anladığım anda ise geç kalm...
Herkese selam aşklarımmm. Ay özledim de özledimmmmm.
Bu bölüm öyle bir şey öğreneceksiniz ki... İlk kitabın finaline 4 bölüm kaldı ve sonunda sırlar açığa çıkıyor. Sonunda karakterlerin geçmişine bakmaya başlıyoruz. Bazı dikkatli okurlarım detay vermediğimi fark etti. Yanaklarınızı öpüyorum. Neden vermemişim bakın :)
Sınırlar 300 oy, 600 Yorum aşklarım bence geçersiniz.
Bölüm şarkısı Stellar-Ashes
Sizi daha fazla bekletmemek adına susuyorum. Son okuma bile yapamadık. Bir hata olursa kusuruma bakmayın aşklarım. Sizi sonsuzluk kadar seviyorum.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Bölüm 15, Bir Damla ve Bir Damla Daha
Annemin öldüğü gün iki şey oldu; annesiz kaldım ve ihanete uğradım. Evimizin kapısı ilk defa o gün sonuna kadar açıldı, ilk defa o gün insanlar evin aslında neyi gizlediğini gördü. Dışarıyla ilk gerçek temasım o gündü. O güne kadar annemin cesedini bulmak dışında evden tek başıma dışarı hiç çıkmamıştım. Kimse beni görmemiş, kimse varlığımdan haberdar olmamıştı. Frennat halkına göre Vanheim Ailesi'nin sadece bir çocukları vardı ve o da bir oğlandı. Evde çalışanlar bu sırrı hayatları pahasına korumuştu.
İşte şimdi o sır da açığa çıkmıştı. Herkes aslında neden o evden uzak durmaları gerektiğini artık öğrenmişti. O evin kimi, neyi gizlediğini görmüşelerdi. Yine de hepsi susacaktı çünkü benim sırrım artık onların da sırrıydı. Benim açığa çıkmam onların da suçlanması anlamına gelecekti. Yıllarca bizimle aynı şehirde yaşayıp da bizim kim olduğumuzu bilmediklerine kimse inanmazdı. Bu yüzden kendi hayatları için en makul olanı seçip sessiz kaldılar.
Yaşadığımız ev, meraklı gözlerden uzakta, şehrin daha ücra bir bölümünde yer alsa da bazen yerel halkın meraklı çocukları cesaretlerini kanıtlamak için mülkümüze girmeye çalışırdı. Dürüst olacağım, bu beni eğlendirirdi. Onların bahçe duvarından atlamaya çalışmalarını camdan seyrederdim. Odamda yanan kandilleri kapatır, camımın önündeki boşluğa bedenimi sığıştırarak beklemeye başlardım. Büyük bir kısmı daha duvardan aşağı atlayamadan evin tekinsiz havası yüzünden kaçardı. Onlar zekilerdi. Evin onlara verdiği uyarıyı anlamayı başarabilenlerdi.
O gece üç cesur çocuğun duvara tırmandığını saçlarımı tararken gördüm. Karanlığa ve onları doğru düzgün görmememe rağmen korkudan titrediklerine emindim. Haklılardı, korkmalıydılar. Onların yerinde ben olsam ben de korkardım. Beni asıl keyiflendiren de buydu. Duvarların ardında onlardan gizlenen asıl şeyin ne olduğunu bilselerdi altlarına işeyerek kaçarlardı.
Tarağımı yatağın üzerine atarak odadaki mumları söndürdüm, geniş pencerelerime yaklaştım ve ipek tülü hafifçe araladım. Kafalarını yukarı kaldırsalardı belki beni görürlerdi fakat onlar bunu yapamayacak kadar kendilerini ana ve o anın onlara verdiği heyecana kaptırmıştı.
