Ben Bu Devrin İnsanı Değilim

0.2- Manipülasyon Bir İnsan Olsaydı..

______________________________________

0.2- Manipülasyon Bir İnsan Olsaydı..

Ben tüm bu düşünceler içinde kendimle boğuşup hayatım hakkında bazı yeni kararlar verirken çoktan gelmiştik eve.

Ve, evet, Sarp yine kapımı açmak gibi bir incelik göstermemişti tabiki.

Bu yüzden bunu kendim yapıp açtım kapıyı ve yavaşça indim aşağı. Ama eve yürümedim.

Hatta, Damla'ya gitmesini söyleyip arabanın camına doğru eğildim ve "Sarp.." dedim kararlı bir sesle. "Gitmeden önce biraz konuşabilir miyiz..?"

Sarp öncesinde anlam veremeyip bir kaç saniye boş boş suratıma baksa da sonrasında ağır ağır arabadan indi, önünden dolaştı ve yanıma gelip sallana sallana yaslandı arabaya.

Konuşmamı bekliyordu belli ki. Bende söyleyeceklerimi toparlamaya çalışıyordum kafamda.

Kısa bir sessizlikten sonra derin bir iç çekip "Sarp.." dedim tekrar. "Bunu şuan, burada konuşmak ne kadar doğru bilemiyorum ama.. Daha fazla dayanamıyorum. Yani senin bazı tavırların beni rahatsız ediyor ve-"

Konuşmamı bölüp "Ve?" dediğinde arabaya yaslanmayı bırakıp yüzüme yaklaştı, ne diyeceğimi anlamıştı muhtemelen.

O yüzden sabote etmeye çalışıyordu belli ki ama, buna izin vermeyecektim.

Konuşmaya devam edip "Ve buna daha fazla katlanmak istemiyorum." dedim sakin olmaya çalışarak. "Seni çok kez uyardım ama bir şey değiştiği yok. Ben artık ayr-"

Yine sözümü kesti ve ben ne olduğunu anlayamadan yüzümü avuçlayıp dudaklarını dudaklarıma bastırdı bir anda.

Evet onunla daha önce de öpüşmüştüm ama, şuan hiç beklemiyordum bunu, şaşırmıştım o yüzden.

Ve bu her zamankilerde farklı gibiydi..

Saniyelerce, belki dakikalarca öptü beni o an. Dudaklarını dudaklarımdan çektiğinde ise "Sürekli ani kararlar veriyorsun sevgilim.." dedi fısıltıyla. "Yapma bunu. Basit bir olayı bu kadar büyütme, anladın mı beni..? Şimdi gidip güzelce uyu, sabahta erken kalk. Seni güzel bir kahvaltıya götüreyim."

Sonrasında bir şey söylememe izin vermeden tekrar arabaya bindi ve "Sabah görüşürüz bebek.." dedikten sonra arabayı çalıştırıp saniyeler içinde kayboldu gözden.

Ben aptal bir insan mıydım bilmiyorum ama muhtemelen öyleydim, çünkü buna bile kanıyordum.

Beni kahvaltıya götüreceğini söylediği için bir şeylerin düzelebileceğini düşünüyordum ve.. Yine ayrılamamıştım Sarp'tan.

Gerçekten bazen çekilmez biri oluyordum ama, elimde değildi işte. İçimde bu çocuğa karşı neden olduğunu anlayamadığım hisler vardı maalesef..

Çaresiz bir şekilde omuzlarımı düşürüp eve döndüğümde mutlu muydum, mutsuz muydum belli değildi açıkçası.

Tuhaf hissediyordum.

Damla mutfakta kendine ve bana kahve hazırlıyordu ve beni gördüğünde "Seni çapkın şey.." dedi sırıtarak. "Sizi gördüm! Rahat öpüşebilmek için mi eve yolladın beni?!"

Bense onun bu enerjik halinin aksine ruh gibiydim.

Elimdeki çantayı bir kenara fırlatırken "Yaa.." dedim imalı imalı. "Tabi, onun için."

Ardından mutfak masasının etrafındaki sandalyelerden birini çekip oturdum ve kollarımı masaya, çenemi de ellerime yaslayıp Damla'yı izlemeye başladım boş boş.