KAR TANESİ | Texting

1.0

Elimdeki sigarayı öksürerek kenara bıraktım. Normalde pek içmezdim ve şimdi kaç dal bitirdiğini hatırlayamıyordum.

Kablolu kulaklığımın sağ kısmı omzuma düştüğünde şarkının sesine rüzgar da eklenmeye başlamıştı.

Akan göz yaşlarımı tekrar sildim. Gözlerimi sımsıkı yumdum ve gökyüzüne kaldırdım. Bedenim deli gibi titriyordu. Olması gerekenden fazla üşüyordum.

Yorgundum.

Sanılandan ve sandığımdan daha çok yorgundum. Bütün dünya yükünü küçük bir kızın omuzlarına vermişçesine yorgundum.

Telefonum titrediğinde gözlerimi o tarafa kaydı. Bildirim ekranından gelen mesajı gördüm.

Görkem: Uyudun mu?

Saat gece 2'ye gelmek üzereydi ve ben oldukça işlek bir caddenin üst geçicinde sigara içiyordum yani hayır, uyumamıştım.

Ada: Hayır.

Görkem: Aramız iyi mi?

Ada: Aramız mı vardı?

Kırılmamak için daima sert olmam ve kendimi korumam gerekiyordu. Yoksa canımı yakarlardı. Perişan ederlerdi beni.

Görkem: 3 gündür bana kötü davranarak kendinden uzaklaştırabileceğini sanıyorsun.

Ada: İşe yarıyor mu bari?

Görkem: Yaramıyor.

Görkem: Nasılsın, Ada? Bunu gerçekten soruyorum. Nasılsın?

Yanımdaki sigaraya baktım. Karşımdaki otobana. Simsiyah gökyüzüne. Acıyan kalbimi hissettim. Titreyen parmaklarımı. Akmayı bırakmayan göz yaşlarımı.

Ada: Bok gibiyim.

Görkem: Neden?

Ada: Çünkü çok yorgunum Görkem ve artık taşıyacak gücüm kalmadı.

Görkem: Gel.

Görkem: Bana yaslan.

Görkem: Taşımak zorunda kalma.

Ada: Bırakamam kendimi kimseye.

Ada: Çünkü gittiklerinde bir daha o yükleri sırtlanacak kadar güçlü olalım.

Ada: Sevgi,

Parmaklarımı hızla klavyeye çarparken içimdeki hırsa anlam veremiyordum. Dişlerimi sıkmaktan canım deli gibi acıyordu. Öfkeyle soluklandım.

Ada: Sevgi sadece zayıflık.

Ada: İnanç, güven, bağlılık..

Ada: Bunlar insanı zayıflaştırır.

Ada: En çok da bunlar yalnızlaştırır.

Ada: Aslında yanımızda kimse yok.

Ada: Merhaba gerçek dünya.

Ada: Ama burada yapayalnızız.

Ada: Hiçbir zaman da hiç kimsemiz olmayacak.

Görkem: Sen hiç yorumlayacak mısın bu inançsızlığından.

Görkem: Söylesene Ada.

Görkem: Bana inanman için ne yapmam gerekecek?

Görkem: Beni duyman için daha ne kadar bağırmam gerekecek?