GİRDAP

2.Bölüm:kaybedilen umut

Selamlarrr
Bölüme başlamadan önce oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen
                  İyi okumalarr~

yıllar önce...

Neden burada olduğumu sorgulasam çok mu absürt olurdu? Sanırım evet

okulun mezuniyet balosundaydık burada olmamın tek sebebi bebeklik arkadaşım derya'nın kalbini kırmamaktı yoksa burada hiçbir işim olmazdı evimde oturmayı tercih ederdim ama buradaydım işte, üzerimde beni aşırı rahatsız eden bir elbise, ayaklarımda yürümemi zorlaştıran bir çift ayakkabı vardı ve bunları da deryayı üzmemek için giymiştim ama asla rahat değildim hele balodaki bütün gözler üstümdeyken asla rahat olamıyordum.

Bu düşüncelerle daha fazla savaşmama gerek kalmadan derya yanıma geldi, benim aksime o gayet mutlu gibiydi zira yüzünde güller açıyordu

"hadi Ayla, biraz eğlenmeye çalış"

kurduğu cümleye karşı gözlerimi devirdim bu neşeyi nereden buluyordu bu kız?

"bence gerek yok zira sen benim yerime de eğleniyor gibisin" dediğimde anında ciddileşti

"Aylacım ben seni buraya otur diye mi getirdim güzelim he?" diye sordu, sinirlenmeye başladığını anlamıştım bu yüzden ayağa kalktım ve elinden tutup onu piste dans edenlerin arasına götürdüm ve yüksek sesli müzikten dolayı beni net duysun diye ona yaklaştım

"senin için bu çileye biraz daha katlanacak ve dans edeceğim ama bu sondu haberin olsun" deyip geri çekildim bana gülümseyip elimden tuttu ve dans etmeye başladık.

Neredeyse yarım saat dans etmiştik sonunda dayanamayıp yerime oturduğumda derya biraz söylense de en sonunda kabullenip lavaboya gideceğini söylemişti ama hala yoktu meraklanmaya başladığım için onu arsam da ulaşamamıştım bu iyice meraklanmama sebep olmuştu yerimden kalkıp lavaboya gittim her kabine bakmıştım ama derya yoktu. neredeydi bu kız el yıkama lavabolarının önüne geldiğimde deryanın telefonunu yerde buldum çantası da lavabo tezgahının üstünde duruyordu nereye gitmişti bu kız böyle? burada durup düşünmek anlamsızdı , bütün okulu aramaya çalışsam çok uzun sürerdi o yüzden nereye gidebileceğini düşündüm, okulun büyük bir terası vardı ve yüksekte olduğu için derya orayı çok severdi belki orada olabileceğini düşünüp yukarı çıkmaya başladım terasa geldiğimde sesler duymaya başlamıştım deryanın sesinin dışında iki erkek sesi vardı erkeklerden biri konuşmaya başladığında dikkatimi onlara verdim

"üzgünüm güzelim bugün birisinin ölmesi gerekiyor" adamlardan birinin söylediğiyle çığlık atmamak için elimi ağzıma kapattım ne demek birisinin ölmesi gerek? kimdi bu adamlar? deryadan ne istiyorlardı?

"niye ben? benim suçum ne ki ?"deryanın söylediğiyle kendime geldim sesi korku dolu çıkıyordu ölmekten korkan her insan gibiydi.

"senin bir suçun olmayabilir ama patron seni seçti" diğer adamın dediğiyle gözlerim büyüdü sırf birisi istiyor diye suçsuz gencecik bir kızı mı öldüreceklerdi yani?

"yeter bu kadar, sabırlı biri değilim" ben en başta konuşan adamın dediğini algılamaya çalışırken bir silah sesi yankılandı etrafta o an anlamıştım çok geç kaldığımı niye demiştim anında kendime niye daha erken gitmedim yanına niye izin verdim umudumu benden almalarına gözlerimin içinin yandığını hissediyordum hızla onların yanına gidecekken arkamdan biri ağzımı sıkıca kapatıp beni tuttu çırpınmaya başladığımda gözlerimdeki yaşlardan önümü göremeyecek hale gelmiştim, çocukluğumu almışlardı benden, bebekliğimi almışlardı, bütün güzel anılarımı almışlardı, umudumu almışlardı benden ben ağlamaya devam ederken arkamdan bir ses gelmişti

"biraz önce duyduklarınla alakalı birine bir şey anlatırsan en sevdiklerini de aynı böyle alırım senden duymaz, görmez, bilmez deyip birine anlatmaya çalışmamanı öneririm çünkü görürüm, duyarım ve bilirim" annem geldi o an aklıma babamdan sonra bana kalan en önemli yadigar olan annem , benim için saçlarını süpürge eden annem, benim için ölmeyi bile göze alacak annem ve ablam ben okuyayım diye babamın ölümünden sonra okulu bırakıp çalışan ablam.

onlara bunu asla yapamazdım bunun riskini bile alamazdım babamdan sonra onları da kaybedemezdim ama deryaya bunu nasıl yapacaktım nasıl göz yumacaktım onun ölümüne , nasıl susacaktım, nasıl alışacaktım yokluğuna.

bölüm sonu...