Monster 2💀 :: Oh Sehun

Bölüm 9

Gözlerimi açtığımda, bacağımda ve kolumda ki yara sızlamaya başladı.

Gözlerimi etrafta gezdirip yerimden doğruldum, hala buradaydım. Evimde veya Sehun'un yanında değil.

"Kurtarılmayı yarına ertelesen? Şuan uyumalısın."

Gözlerim Yong'u ararken onun çaprazımda bir koltukta uzandığını gördüm.

Cevap vermeyip pencereden dışarı baktım. Saat kaçtı bilmiyorum fakat umrumda değildi, zaten şuan umrunda olan Sehun'a bu kadar yakınken beni neden bulamadığıydı.

"Bana bak, biliyorum buradan kurtarılmayı bekliyorsun. Ama Sehun şuan ne yapıyor biliyor musun?"

"Kapa çeneni ve uyu!"

Gözlerim tekrardan dolmaya başlayınca, kendimi tutamadım. Göz yaşlarım birer birer düşerken, yaralarım sızlamaya başladı.

"Hadi ama kes zırlamayı!"

Aklıma gelen fikirle yerimden kalkıp, ayağımın acısını aldırmadan gözüme çarpan silahı elime aldım.

"Seni sıç- bırak onu!"

Silahı kafama dayadığımda, Yong yerinden kalkıp bana doğru gelmeye başladı.

"Gelme! Yeter! Kurtarılmayı falan beklemiyorum! Ben kendimi bu ızdıraptan kurtatırım!"

Kendimi yere bırakıp, ağlamaya devam ettim. Neden böyle yaptığımı bilmiyorum ama tek seçenek böyleymiş gibi geliyor.

"Bak saçma bir şey yapma! Sen bana canlı lazımsın!"

"Sıçmışım senin Lazımına! Kapa çeneni!"

Adam şaşırmışcasına bana bakarken, sandalyeye oturdu ama gözlerini benden ayırmıyordu.

"Bunu yapamazsın diğeceğim fakat, sen gerçekten farklısın..." dedi.

Silahı kafamdan çekip, ne yapmaya çalıştığımı düşündüm. Sen güçlü birisisin Eun Jee pes etmemelisin.

"Bana ve Sehun'a yeterince zarar vermedin mi? Yetmez mi? Baksana ne yapıyorum kendime!"

Silahı kenara fırlatıp yüzümü ellerimin arasına aldım. Sehun'un bir çocuğu vardı ve o kişi Sae'ydi, işin kötüsü bunu Sehun'un benden gizlemiş olması. Bana güvenmiyor muydu? Ya da Sae'yi bana açıklayacak kadar sevmiyor muydu? Önemsemiyor muydu?

Etrafım kollar ile çevrildiğinde Yong'un bana sarılmış olduğunu anladım. Şuan kim olduğu umrumda bile değildi ama sarılması iyi hissetirmişti.

"Teşekkür ederim."

Ağlamam daha da şiddetlenince, üstüne hıçkırıklarımda eklenmişti.

"S-sen teşekkür mü ettin?"

Elleriyle yüzümü avuçlayup, yüzüne bakmamı sağladı.

"E-evet."

Yong'un yüzünde bir gülümseme oluşunca, bu çocuğun deli olduğuna bir kere daha karar verdim.

"Kimse bana sarıldığım için teşekkür etmemişti."

"Beni buradan çıkarırsan sana her zaman teşekkür edebilirim."

Kahkaha attığında, bu sefer ki gülüşünün içten olduğunu hissettim.

"Seni gerçekten sevdim, şimdi uyu o kısmı yarın düşünürüz."

♤

"Dikkat et kendine!"

Bana el salladığında arabanın camı kapanıp gözden kayboldu. Bir haftadır görmediğim canım evime bakıp girip girmemek arasında kaldım. Sehun'a kızgın değildim ama kırgındım.