8)

175 6 2
                                    

*დილას*

სესილია: 

არა, არა, არა, ოღონდ ახლა, ეს არა. ვგრძნობ როგორ უნდა, სითხეს გადმოსვლა ჩემი პირიდან. წამოვდექი, არა უფრო წამოვხტი საწოლიდან და გავექანე სააბაზანოსკენ. არვიცი ალექსანდრეს როგორც გაეღვიძა, მაგრამ მალევე ჩემს უკან გაჩნდა, თმას მიწევდა, რომ არ დამსვროდა. 

-ბოდიში რომ ამის ნახვა მოგიწია.

-არაუშავს, უკეთესი იქნება თუ შევეჩვევი, რომ მეორეზე უფრო სწრაფად მოვიდე.

-რა მეორეზე?

-ამმმ... მეორეჯერ რომ აგერევა გული. 

ამაზე დაიბნა. 

ნუ გავუცინე და გავედი მოსამზადებლად. უნივერსიტეტში უუნდა წავსულიყავი, თან დღეს პრეზენტაცია გვქონდა დღეს და გადავწყვიტე, რომ ცოტა ადრე წავსულიყავი. 

-5 წუთიც დამელოდე ერთად წავიდეთ.(ალექსანდრე)

-კარგი

გამოგიტყდებით და ყურადღება მესიამოვნა. მაგრამ ასეთი ბიჭი მე ვერასდროს მომატყუებდა. ნუ იდეაში უკვე მომატყუა, როდესაც მასთან ვიწექი, მაგრამ მეორეჯერ ეს არ განმეორდება. 

-წავედით(ალექსანდრე)

-კარგი.

კარები გააღო და პირველი თვითონ გავიდა.

-აქ დამიცადე (ალექსანდრე)

-ოკეი

მალევე გამოდის მოტოციკლით. ჯანდაბა. ისეთმა ფიქრებმა გამიელვა თავში, საკუთარი თავის შემრცხვა. როგორ იყო ასეთი სიმპატიური. ჩაფხუტი მოიხსნა და ღმერთო ორჯერ უფრო ბინძურმა ფიქრებმა გამიელვა თავში. როგორ გადაიწია მისი შავი, იდეალური სიმაღლის, ყურებზე ჩამოყრილი თმა. მისი წაბლისფერი თვალები, სახის ნაკუთები, ეს ადამიანია? ტანზე აღარაფერს ვამბობ, იდეალური ფიგურა. თუმცა მალევე დავენარცხე მიწაზე, როდესაც გამახსენდა რეებს უკეთებდა გოგოებს. როგორ შეიძლება ამდენად სიმპატიური იყოს, ასეთი ნაბიჭვრული ხასიათის მქონე ბიჭი. 

სამი პატარა სიტყვა (მე ორსულად ვარ)Where stories live. Discover now