12)

124 5 0
                                    

სესილია:

სუპერმარკეტის მოპირდაპირე მხარეს აჩერებს უცებ მოტოს და გადადის.

-სახლში შოკოლადი აღარაა და ბარემ ვიყიდი. ორეოსი ხო?

-კი

-კაი წავედი მე აქ დამიცადე შენ.

20 წუთიანი ლოდინის შემდეგ გადავწყვიტე რომ მეც შევყოლოდი სუპერმარკეტში და მენახა რას აკეთებდა ამდენი ხანი.

უცებ დავინახეროგორ მიახლოვდებოდა სინათლე და გვერდში ბრმა ტკივილი ვიგრძენი, გონება გადამითეთრდა, დავინახე ათობით ადამიანი როგორ გამოიქცა ჩემკენ, ალექსანდრეც შევამჩნიე, ელვის სისწრაფით გამოიქცა, ჩემი თავი მის უზარმაზარ მკლავებში მოიქცია და სასწრაფოში დარეკვა დაიწყო, სწორედ მაშინ დავხუჭე თვალები.

როდესაც ცოტა გონზე მოვედი, თვალების გახელის მეშინოდა, ვიცოდი რომ ყველაფერი ისე არ იქნებოდა როგორც ადრე. ყველაზე მეტად კი ბავშვის დაკარგვის მეშინოდა. საბოლოოდ ძალები მოვიკრიფე და თვალები გავახილე. სასოწარკვეთილი ალექსანდრეს დანახვისას ყველაფერი ვინანე. ნეტა მიწა გამსკდომოდა და მასთან საუბარს თავი ამერიდებინა. სამწუხაროდ თვალების გახელვის თანავე შემამჩნია.

-არაუშავს შე3ნი ბრალი არარის. მე არ უნდა დამეტოვებინე მარტო.

-არა...

ცრემლებმა სასვალება არ მომცა მეტი რამე მეთქვა, ხმა ჩამივარდა, თიტქოს საუბარი მინდოდა, მაგრამ ვერ ვახერხებდი. 

-შეიძლება რაღაც გთხოვო?

-გისმენ.

-შეგიძლია ჩემი ბარგი აქ მომიტანო?

-სესილი, არარის აუცილებელი, მაქამდე შეგიძლია ჩემთან დარჩენა სანამ საცხოვრებელს არ მოძებნი.

-არა, მაინც ცხოვრება აგირიე და აღარ მინდა შეგაწუხო.

-საერთოდ არ მაწუხებ, პლუს ამას ის მარტო შენი შეცდომა არ იყო, ორივეს ერთნაირი წვლილი მიგვიძღვის.

სამი პატარა სიტყვა (მე ორსულად ვარ)Where stories live. Discover now