Road trip

Deel 9 & 10

Uploaden ging niet helemaal goed, dus ik hoop dat alles voor iedereen leesbaar is!

-

9. Julia

Een paniekgolf overspoelt me als Elin tegen twaalf uur de parkeerplaats van ons favoriete wegrestaurant net na Luik op draait. Ik wil niet eten. Ook niet op deze vertrouwde plek.

Elin legt zonder haar blik van het wegdek te wenden haar rechterhand op mijn knie. “Er ligt nog een halve meloen in de koelbox.”

Een zucht van opluchting ontsnapt uit mijn mond. Ze heeft me weer gerustgesteld. Ik hoef daarbinnen niks te eten. Dat is wat ze bedoelt. Na al die weken hebben we aan een half woord genoeg.

Ik stap uit en loop achter de rest aan. Terwijl zij meteen op het eten afkoersen, roep ik ze na dat ik wel vast een tafeltje bezet hou. Het is redelijk druk, dus dat is wel nodig. Ik zoek een vrij tafeltje aan het raam uit waar precies vijf stoelen bij staan en ga zitten. Om me heen zitten allemaal mensen te eten. Ik snap niet hoe ze het weg krijgen. Vroeger vond ik eten ook lekker, maar die tijd ligt al zo ver achter me dat ik me hem niet meer goed kan herinneren. Eigenlijk is mijn probleem in de brugklas al begonnen. Ik had het idee dat ik anders was dan de andere meisjes uit mijn klas. In de tweede kwam ik in een andere klas en ik hoopte dat het daar beter zou gaan, maar dat was niet het geval. Na vele pogingen om bevriend te raken met klasgenootjes gaf ik het op. Ik wist dat ik in de vierde, als ik mijn profiel had gekozen, weer in een andere klas terecht zou komen. Daarom besloot ik aan het eind van de derde te beginnen met afvallen. Als ik dun was dan zouden ze me vast wel accepteren, zo dacht ik. Meteen de eerste schooldag raakte ik aan de praat met een klasgenootje. We hadden het heel gezellig en raakten bevriend, waardoor ik besloot nog meer af te vallen. Ik had niet in de gaten dat ik ongezond bezig was. Nu is het te laat. Mijn relatie met eten zal waarschijnlijk altijd verpest blijven.

“Gaat het?” Norah komt bij me zitten met een dienblad vol broodjes.

“Dat zou ik ook aan jou kunnen vragen,” reageer ik. Ik vind het niet fijn als mensen doen alsof ik zielig en kwetsbaar ben, hoewel ik dat laatste natuurlijk eigenlijk wel ben.

“Hé.” Elin komt naast me zitten en geeft me een knuffel. “Ik ben hoe dan ook trots op je.”

“Dankjewel.” Zij geeft me kracht. Door haar kan ik weer vechten. Ik sta er niet alleen in, maar heb mijn zus vlak achter me staan.

“Wil je echt niks?,” vraagt Zoey, waarna ze meteen een hap van haar broodje neemt. “Niet om te pushen, hoor. Het is gewoon aardig bedoeld.”

“Weet ik.” Het is raar als zelfs je beste vriendin erbij vertelt dat ze het alleen maar aardig bedoelt. Dat hoort niet. Tegen vriendinnen moet je alles kunnen zeggen. Wie ben ik geworden dat ze dat niet meer durft?

Rowan werpt een nieuwsgierige blik mijn kant op. “Heb je vandaag wel al iets gegeten dan?”

Ik knik. Mijn ontbijt bestond uit vier aardbeien. De rest van de bak zit in de koelbox. Ik heb Elin beloofd vandaag zowel die bak leeg te eten als de halve meloen en een cracker. Dat is een normale hoeveelheid voor mijn doen.

“Wil je een stukje tomaat?” Elin houdt een plakje tomaat dat in haar broodje gezond heeft gezeten vast tussen haar duim en wijsvinger.

Ik neem het stukje van haar aan en stop het in mijn mond. Bedachtzaam, maar wel trots op mezelf. Nog maar een paar weken geleden zou ik eerst hebben gecontroleerd of er geen broodkruimels of andere dingen aan waren blijven hangen. Nu stop ik het zonder morren in mijn mond. Meteen voel ik me iets energieker. Mijn lichaam is gewend geraakt aan de kleine hoeveelheden eten, maar hoewel er nog een lange weg te gaan is beginnen mijn hersenen juist langzaam te wennen aan iets betere eetgewoontes dan ik de afgelopen twee jaar heb gehad. Misschien is er nog hoop voor mij.