Road trip

Deel 23 & 24

23. Zoey

“Eindelijk.” Ik sta bijna op het punt de grond te kussen, zo blij ben ik dat we in Lloret zijn. We hebben de hele nacht doorgereden. Het is nu vier uur in de ochtend en ik ben nog nooit zo blij geweest om uit een auto te stappen.

“Zeg dat wel.” Norah gooit de deur aan de bestuurderskant achter zich dicht. Zij heeft de afgelopen vier uur gereden. Eigenlijk is het allang weer Elins beurt, maar Norah stond erop te rijden tot we er waren.

Een gaap ontsnapt uit mijn mond. Slapen is er vannacht niet echt van gekomen. “Kunnen we nu doorrijden naar een camping en daar onze tent opzetten?”

“Tja, dat wordt wat lastig,” reageert Norah terwijl ze een blik op Elin werpt. Die twee weten duidelijk iets dat ik niet weet. “Ik denk trouwens niet dat er nu al iets open is. Campingeigenaars slapen ’s nachts ook, weet je.”

Dan niet. “Zullen we dan gaan ontbijten?”

“Ja, ik begin honger te krijgen,” merkt Rowan op. “Best wel raar om vier uur ’s morgens al, maar we zijn natuurlijk ook praktisch de hele nacht wakker geweest.”

Elin stapt nu ook uit en kijkt om zich heen. “De situatie is sowieso raar. Het is nog donker en wij staan hier al, doodmoe en hongerig en we kunnen nergens heen.”

“Jullie wilden anders per sé doorrijden,” mopper ik. Oké, mij leek dat ook wel een goed idee, want anders zouden we er nooit zijn gekomen. En nooit in Lloret komen betekent ook nooit naar Saint Tropez gaan. Het was dus een kwestie van hoe sneller hoe beter.

In de zijspiegel probeert Rowan haar kapsel te fatsoeneren. “Laten we geen ruzie maken en kijken of er een nachtwinkel of iets dergelijks is.”

Om de één of andere reden gaat het woord nachtwinkel in mijn hoofd gepaard met associaties waardoor ik spontaan niet moe meer ben. “Of we kunnen natuurlijk gaan feesten. Het nachtleven is hier nog in volle gang.”

Uiteraard trekt Norah meteen haar mond open om bezwaar te maken. “Nee, laten we dat nou niet-“

“Dat lijkt me nog eens een goed idee,” onderbreekt Elin haar. “We zijn op vakantie om te genieten, toch?” Ze wisselt weer een veelbetekenende blik met Norah. Wat is er toch tussen die twee aan de hand? En waarom zijn ze het zoals altijd met elkaar eens? Meestal moet Elin net als Norah de verantwoordelijke oudste zus uithangen, maar daar is nu weinig van te merken.

Niet dat het mij wat uitmaakt. Ik kan niet wachten om een dansvloer onder mijn voeten te voelen trillen op de beat van een goede dj. “Laten we gaan dan.” Terwijl ik naar de uitgang van de parkeerplaats loop, graaf ik in mijn tas naar mijn portemonnee en identiteitsbewijs. Laat dat feestje maar komen.

Met z’n vijven trekken we naar de eerste club die we tegenkomen. Tot mijn verbazing is er geen bewaking, dus ook Rowan kan zo doorlopen. Ik stort me meteen de dansvloer op. Uitgaan is helemaal mijn ding. Als ik eenmaal de beat in mijn lichaam voel, kunnen mijn voeten niet meer stil blijven staan. Daarom heb ik een paar weken geleden ook besloten dj te willen worden. Dan kan ik andere mensen dit gevoel ook laten ervaren.

Ineens voel ik een hand op mijn arm. Als ik opkijk, zie ik een stel zeer bekende blonde krullen. “Zoey? Wat doe jij hier?”

“Ha Siem, wat grappig om jou hier tegen te komen. We zijn een road trip aan het maken.” Vaag herinner ik me flarden van een gesprek van vorige week met de buurjongen waarin hij me vertelde dat hij naar Lloret ging. Dat was ik alweer vergeten.

“We?” Siem kijkt me vragend aan.

Ik kijk om me heen, maar mijn zussen zijn nergens te bekennen. “Ja, ik met Norah, Rowan, Elin en Julia. We zijn van plan hier een paar dagen te blijven en dan naar Saint Tropez te gaan.”