Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Korku beni boğuyor."
⚝
Bazı günler hayatımın ne kadarsıradan olduğuyla ilgili yakınıyordum. Şu an zihnimde dolanan o zamanları özlediğimi fark etmiştim. Bazen başımıza neler geleceğini kestiremiyorduk.
Ne kadar düşünürsem düşüneyim gerçek bir neden bulamıyordum. Bir hata yapmamıştım, bu olanların sebebi ben değildim ki. Çok fazla cevapsız sorular vardı ve ben cevapları almadan bu içimdeki gücün kaynağını bulamayacaktım.
Emindim, altında gerçekten büyük bir oyun vardı ve ben bilmeden bu oyuna kurban gitmiştim.
Bedenimde hissettiğim keskin sızılar yerini belli etmek istermişçesine her yerimde geziniyordu. Onlara alışmak zordu. Aynısını Azra'nın yaptığı iğnelerde de hissetmiştim. Bulanıklaşmış gözlerimi aralayıp kirpiklerimi sızlattım.
Gözlerimi bulanık görüntüden kurtarmak isterken bir yandan gevşemiş kollarımı da zorlukla yerinden oynattım. Ama başarısızlıkla sonuçlanan çabam bir işe yaramamıştı. Tekrar gözlerimi kapatıp açtım ve birkaç kez denememden sonra artık düzgün bir görüşe kavuşmuştum.
Odağıma giren beyaz duvarlara hitaben yüzümü anında buruştururken kafamı sağa doğru yatırınca bu sefer gözlerim beyaz bir dolabı seçti. Rahatsızlıkla yerimden kıpırdanınca ellerimdeki ve ayaklarımdaki zincirleri gördüm. Şaşkınlıkla acılarımı umursamadan hemen oturur pozisyona geldim.
Zihnime düşen kareler tek tek can bulurken her seferinde gözlerim daha çok irileşiyordu. Bütün her şeyi hatırlamamla korkuyla yerime sinmiştim çünkü vücuduma aşıladıkları ilaca dair hiçbir tahminde bulunamıyordum.
Kendimi aşırı bitkin ve halsiz hissediyordum.
Birkaç kere zincirleri çekip zorlayınca sadece ellerimi acıtmakla kalmıştım. Aşınmış avucumu üstümde kirlenmiş pantolonuma sürttüm.
Bakışlarım dolabın yanında duran kapıya çevirince kararsızlıkla kapıya baktım. Eğer şimdi çığlık atarsam uyandığımı anlardı ve canımı yakma olasılıkları olabilirdi ama böyle bir durumda iyi birileri olduklarını düşünmek salaklık olurdu. En iyisi bir süre kendi kendime bir çözüm yolu düşünmekti.
Aslında tek umudum özel güçleri olmamasıydı çünkü daha kendi gücümü kontrol edemezken başkasına karşılık veremezdim, böylelikle de burada tamamen hapis kalmış olurdum. Berbat düşüncelerimi hızla savurup zincirlerin kilitlerine bakmak için eğildiğimde yatağın altına takılmış olduklarını gördüm.
O sırada kapının ardından gelen adım seslerine karşılık ister istemez nefesimi tuttum. Açılan kapının ardından içeriye giren bedene avuç içlerimi sıkara baktım. Tırnaklarım aşınmış tenime geçiyordu.
