Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" Herkesin karanlık bir tarafı vardır."
⚝
8 Ağustos 1989
Köşedeki yerime geçtiğimde en sonunda bileklerimdeki elektrikli kelepçeler çözülmüştü. İstemsizce bileklerimi ovalarken birinin diz kapağıma tekme atmasıyla yere kapaklandım. Çenemi vurduğum betonla ağzımdaki acıyla inledim.
"Kıpırdama demedim mi lan!?"diye gürleyen sese arkamı dönüp bakamadım bile. Beni buraya getiren korumalardan biri olduğunu anlamak zor değildi. Leş gibi ter kokuyordu.
Ağzımda biriken kanı yutup sendeleyerek ayağa kalktığımda dizlerim artık titriyordu. Parmaklarımla elbisemin kenarlarına asılırken kısa bir anlık gözlerimi yumup açtım. Ardından açtığım gözlerimle karşımda dizilmiş asistanlara bakarken tir tir titriyordum.
Hisar'ın yumruk olmuş elini gördüğümde avucunda sıkıştırdığı kağıt ellerinde eziyet çekiyordu. Onun için küçük bir tebessüm kondurdum. İyiydim, beni izleyenler arasında Hisar varsa hep iyiydim.
Asistan doktorlar on kişilik bir gruptu. Hepsi farklı yaşlardaydı ama zehir gibi akıllı olduklarını doktor Nizgin hanım söylerdi. Bizden ne kadar çekiniyorsan onlardan da o kadar geride dur derdi. Beni hep o uyarırdı zaten, elinden geldikçe kötülük bulaştırmazdı ama asıl kötülük damarlarımdan akan kandaydı.
Bunu bilmesine rağmen söylerdi.
"Ben sana ona dokunma demedim mi it!?"diye bağıran bir sesi işittiğimde yine dönmedim. Bu sesi tanımamak imkansızdı. İki yıl önce yapılan yarışmada rakiplerini ezip geçen ve artık sarayın özel koruması olan Caner'di. Burnundan soluduğuna emindim. Sesini duymanın verdiği huzur yetiyordu. Büyük cüssesinin altında çok kez saklamıştı beni.
"Caner bey ama-"
"Çık dışarı!" Bağırmasıyla yanımdaki bedenin sıçraması kaçınılmaz oldu. "Doğuş Bey ona dokunulmayacak dediyse, bitmiştir."
"Tabii efendim,"dediği anda çarpan demir kapının varlığı kendini anımsattı. Yanımdaki beş çocukla birlikte laboratuvarın arka bahçesindeydik. Bahçenin etrafı yine elektrik telleriyle çevrilmişti. Çok nadiren Doktor Deniz beyin isteği üzerine dışarı çıkardık. Birazdan gelecek doktorların hepsi bu haftanın güç kontrolünü yapacaktı. İlk defa tek başıma çıkarılmamıştım, o da biraz korkutuyordu beni.
Kısa bir süre sonra demir kapı tekrar açıldığında sert adım sesleri peşi sıra yanımıza geliyordu. İlk görüş alanımıza giren Deniz bey'den sonra doktorum Doğuş geldi. Arkasından gelenlere çok bakamamıştım.
