Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Beni boğduğunu göremiyor musun?"
⚝
Derinden gelen bir iç çekişle duvardan tutunarak ayağa kalktım. Dizlerim titriyordu zar zor attığım birkaç adımla kendimi yatağa bırakıverdim. Gözlerimin içi cayır cayır yanıyor gibi hissediyordum başımı iki ellerimin arasına aldığımda yatağa uzanıp cenin pozisyonuna geçtim.
Artık kapıdan gelen sesleri takmamaya çalışıyordum. Nasıl olsa hep konuşacaklardı başarısızlıkla gözlerimi yumduğumda bir an önce karanlığın beni içine çekmesini umuyordum.
Korkularımı ve endişelerimi kenara itip düzenli nefeslerle bedenimi rahatlatmaya çalıştım. Çok geçmeden sessizleşen sesler karanlık çökmüş gözlerime istediğini verdi.
⚝
Ayağımda hissettiğim yoğun acıyla göz kapaklarımı araladım. Bulanık görünen odağımı seçemeden bana doğru eğilmiş bir yüzü görmüştüm ve karşımdaki küçük beden ilgiyle bana bakıyordu. Şaşırarak bedenimi hareket ettirdim.
Kızın geri adımlarıyla nerede olduğumu anlamak için etrafa göz gezdirdim lakin yattığım yeri fark edince algımı bozup etrafı izlemeye son verdim. Bir göl kıyısının oradaydık. Gözlerimdeki bulanıklık yüzünden ellerimi yüzüme götürüp ovaladım ancak tamamen görüş alanım açılınca toprak zeminden kalkabildim.
Bacaklarımın üşümesiyle rüzgâr şiddetini daha çok arttırdı. Üstümde bana ait olmayan kırmızı kısa bir elbise vardı ve biraz eski zamanların kıyafetlerine benziyordu.
" Merhaba." Yanımdan gelen yabancı sesle yerimden sıçradım. Ani sesiyle irkilmem onu da geri çekmişti. Karşımda duran küçük kız çocuğu ne yapacağımı izler gibi dikkatle bana bakıyordu. Suratına renk katan mavi gözleri ise gökyüzünü andırıyordu.
Yalpalayarak adımlarımı toprak zemine sertçe bastım. Ayaklarım çıplak olduğu için aşırı rahatsızdım. "Burası neresi?" Gözlerimdeki hoşnutsuzluk soruma açıklık istediğini belli etti.
" Burası senin zihninin bir parçası," dediğinde küçük kızdan çıkan bu ses fazlasıyla bilgili bir tondaydı. Ses tonu olgun bir bayandaki gibi çıkıyordu. Buna kafa yormadan ilgiyle tekrar etrafımı süzdüm.
" Peki ben neden buradayım?" Rüzgârın şiddeti vücudumu bıçak gibi kesiyordu. Ayrıca etrafta yoğun bir koku da vardı. " Merakını dindirmek için," dedi hız kesmeden.
Anlayamadığım cümlesine yüzümü ekşiterek baktım.
" Neden bunu yapasın ki?" diye sorarken her saniye sanki sormak istediğim sorular çoğalıyordu.
