Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Uçmak istersen gökyüzün olacağım"
⚝
Dizlerimde uzanmış bedeni bir süre rahat bırakmak istedim çünkü bende şuan konuşmaya hazır değildim. Açıkçası ne söyleyebilirdim bilmiyordum, sanki kelimeler anlamını yitirmiş gibiydi. Hatta denizden gelen dalga sesleri bile artık kafamızdaki sesleri susturamıyordu.
İlk defa tamamen duvarlarımı yıkıp içimden geleni yapmak istedim ve elimi saçlarına değdirdiğimde ilk başta tereddütte kalarak bekledim. Sonra yavaş yavaş elim kendiliğinden hareket etti.
Bende eğilip saçına ufak bir öpücük kondurdum.
Kutan'ın yakıcı kokusu burnuma dolduğunda geri çekilip dudaklarımı ıslattım. Ardından ne hissettiğimi göstermek amacıyla dudaklarımı zar zor aralamıştım. "Anneler ölseler bile çocuklarını bırakmazlarmış...Yani annem öyle derdi," diye devam edecekken son anda sustum çünkü bir türlü kelimeleri toparlayamıyordum. O sırada Kutan sırt üstü dizlerime uzanıp kafasını tam gökyüzüne doğru kaldırdı. Gözlerinden akan yaşlarla hâlâ sapasağlam duruyordu.
"Hâlâ sesini azıcık da olsa anımsıyorum," derken duruşundan ödün vermiyordu. Bende onunla birlikte gökyüzüne baktığımda merak etmeden duramadım o yüzden sözünün devamını sabırla bekledim.
"İsmi Mavi'ydi," diyen Kutan'a hayranlıkla bakmıştım.
Gözleri bu sefer benimkilere değerken bende başımı eğip suratını inceledim." Seninle gurur duyduğuna eminim," dediğimde bunu ona da hissettirmek istedim.
Tebessümü acısını belli edercesine yavaş yavaş yok oldu ama beni cevapsız da bırakmadı." Umarım öyledir, çünkü her zaman ona layık bir evlat olmaya çalıştım," dediğinde neyi ima ettiğini anlayacak bilinçteydim. Bende buruk bir tebessümle, "Belki de onun yaşayamadığı hayatı sen onun yerine yaşamalısın," derken bunun her şeyden daha önemli olduğunu biliyordum.
Çünkü Kutan kendinden fazlasıyla habersizdi.
Ardından ufak bir sessizliğe gömüldüğümde soracağım sorularla bilmeden onu kırmak istemiyordum."Onunla vakit geçirecek çok zamanım olmamıştı, hatta yüzünü bile hayal meyal hatırlarım ama ona rağmen sesi zihnimden hiç silinmedi," dediğinde sesindeki duygu kırıntılarını hissedebiliyordum.
"Nasıl oldu?" Ufak bir cesaretle birlikte baştan beri merak ettiğim soruyu sorduğumda sesi bir süreliğine aniden kesildi. Belki de onu üzmüştüm, ama bir insan daha ne kadar üzülebilirdi ki.
Sonra uzun sessizliğinden dakikalar geçti ve ben tekrar konuşmak zorunda kaldım."Keşke buraya gelmek yerine mezarlığa gitseydin," derken sadece gidip gitmediğini öğrenmeye çalışıyordum çünkü sessiz kalarak onu kendiyle baş başa bıraksaydım tamamen içine gömülecekti.
