Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
NF💔 Escape İyi Okumalar🔥
"Sanırım kaçmamın tek yolu bu."
⚝
Nefes nefese kalktığım yataktan hışımla kendimi yere bıraktım, sırtımı da yatağa verip başımı ellerimin arasına aldığımda boğazımda bir şeyler sanki düğüm düğüm oluyordu. Aldığım nefesler artık bedenime yetmemeye başlamıştı, can çekişerek tişörtümü çekiştirirken üstümdeki pijamalarımınsırılsıklam olduğunu fark ettim.
Ellerimi yumruk yapıp başıma koyarken gerçekten artık aklım durmuş gibi hissediyordum.
Bu da neyin nesiydi?
Ya gerçekten tehlikedeysem ne yapacaktım?
Birkaç gündür yaşadıklarım içime sığmamaya başlamıştı. Bu kadar yaşanan şeyin gerçek olma olasılığı bile aklımı kaçırmama neden olacaktı. Ne kadar aklımdan silmeye çalışsam da yakama yapışmış bir lanet gibi üstümden atamıyordum ve biliyordum ki artık beni bulmaları an meselesiydi. Eğer kalp kırıcıyı ben sanıyorlarsa, büyük bir hatanın içine savunmasız bir edayla düşüyordum.
O Kalp kırıcı ben değildim, olamazdım.
Benimle birlikte yere düşmüş olan telefonumu geri elime aldım ve telefonu tek elimde tutup saçlarımı terimden arındırmak ister gibi arkaya attım. Elimdeki telefon tamamen kapalıydı büyük ihtimal şarjı bitmişti. Bir hışımla telefonu kapıya fırlattım.
Siktir!
Tutarsız gelen duygularımı zapt etmek amacıyla yanaklarımın içini havayla doldurup bir anda o havayı bıraktım. Birkaç kere denediğim bu eylem başımın ağrısını dindirmişti ama hâlâ orada bir yerlerde bekliyordu, emindim.
Ellerimle yerden destek alarak kendimi geri yatağa bıraktığımda sadece azıcık daha huzurlu bir uykuya ihtiyacım vardı, yoksa bu uykusuzlukla ayağa kalkamayacaktım. Yarın artık bunlara bir son vermeliydim belki de artık aileme açık açık anlatmam gerekiyordu.
Yorganımı üzerime tekrar çekerken bir elimi de başımın altına yerleştirdim. Ardından kapanan gözlerimle son bir umutla uykuya dalmıştım.
⚝
Sabah gün ışıklarıyla yatağımdan kalkınca hiç oyalanmadan hızlı adımlarla dolabın önüne gidip, kendime hardal renginde kazak alıp altıma da dar paça pantolon çıkarmıştım. Üstümdeki kıyafetlerimden kurtulup kazakla pantolonu giydim ve saçlarımı da ensemde küçük bir topuz yapıp kâküllümü düzelttim.
Aynanın karşısına geçip hâlime baktığımda asla bakılacak yanımın kalmadığını kendi gözlerimle gördüm. Kıpkırmızı olmuş gözlerim, saatlerce ağladığımın göstergesiydi ve düşen omuzlarım ise ona eşlik ediyordu. Kapı eşiğinde duran telefonumu geri aldığımda hemen kontrol etmek için gözlerimi telefonumda gezdirdim ve fark ettiğim hasarla derin bir nefes vermeme engel olmamıştım, sadece ekranı hafif çatlamıştı. Daha fazla oyalanmadan telefonumu çantama koydum.
