Hepinize selammm
Yeni bir bölümle geldimmm. Evet uzatmicam çünkü bende bölümü merak ediyorum yia yia hadi iyi okumalar.🖤🖤🖤🖤
12. Bölüm
Güçlü olmak için çok acı çekmelisin derler. Güçlü olmak için çok yaşanmışlığın olmalı derler..
Ama kimse bilmiyor,güçlü olmak için çekilmesi gerektiği söylenen o acılar aslında bizi güçsüzlüğe atmıyor muydu? Güçlü olmak için acı mı çekmeliydi herkes? Ya o acı bizi güçsüz yapıyorsa..?
24 yaşıma kadar her zorlukla başımı eğmeden savaşmış,sonuna kadar çabalarımı bırakmadan savaşmayı sürdürmüştüm. Ama o adam benim kanatlarını kırdı. O zorluklara karşı bana zırh olan o kanatlarımı o gece beni o şerefsizlerin eline bırakarak kırdı. Canımı yaka yaka beni eze eze o kanatları kopardı benden. Sonra biri geldi. Kanatlarını bana verdi. Kendisinin korumasız kalacağını bile bile o kanatları bana verdi. Ve ben o kanatlarla ona saldırdım. Bu yapılan fedakarlığa ilk ihanetimi yaptım. Bu benim, izlem karanın ilk ihanetiydi..
Onun kucağımda ellerimle boynuna sıkı sıkı sarılmış vaziyette arabaya ilerlerken kuzeyin yüzüne odaklanmıştım. Dudağının kenarı patlamış,kaşından göz pınarına kadar kan akmış ve sağ yanağı kızarmıştı. Üstü toz toprakla kaplıydı ve gömleğinde birkaç damla kan vardı. Ona ne olduğunu deli gibi merak ederken dudaklarımı konuşmak için açamayacak kadar bitkin hissediyordum.
Beni arabanın arkasına yatırdı ve yanıma otursrak başımı bacaklarının üstüne koydu. Elleriyle yanağımı okşarken murat arabayı çalıştırdı.
"İyi misin"
Kuzeyin titreyen sesiyle sorduğu bu soruya vereceğim evet cevabı onu tatmin etmeyecekti biliyorum ama iyi demem gerekiyordu. Kendisini suçlayan sözlerle bana bakarken sanki ben olmasaydım bunlsr olmayacaktı der gibi gözlerimin içine bakıyordu.
"İyiyim"
Gözlerini kapattı. Yanağımda olan elini hafifçe geri çekip yumruk yaptığında dişlerini de sıktığını görüyordum.
"O adamlar seni"
Kelimeler ağzından çıkarken boğuluyor gibiydi.
"O adamlar seni taciz ettiler izlem"
Derin bir nefesi çektim içime ama sanki nefes değildi de zehirdi bu içime çektiğim şey. İçimi sızlatıyordu göğüs kafesine daralıyordu ne yapmalıyım bilmiyordum.
Şimdiye kadar sürekli savunan taraf ben olmuşken şu an savunulacak taraf benken ne yapmalıyım bilmiyordum. Aldığım her nefes sanki bi bıçaktı ciğerlerimi deliyordu. Bana dokundukları her zerremi kazıyarak atmak yok etmek istiyordum ama,ama olmuyordu.
Kucağından biraz doğrulup bana giydirdiği gömleğin kollarıyla gözümden akan birkaç damla yaşı silerken kuzeyin hızlı nefes alış verişi beynimi tırmalıyordu.
"Keser misin şunu"
Derin bi nefes alarak ona döndüğümde bana şaşkın ama bir o kadar da üzgün gözlerle baktığını gördüm.
"Kuzey lütfen bak ben ben iyi değilim ben iyi olmayacağım ben boktan bile daha kötü bi konumdayım ve seni böyle görmek beni daha da boktan bi hale sokuyor lütfen"
Cümlemi devam ettirmek istesem de o an içimden gelen o ağlama istedği ile hıçkırarak ağlamaya başladım. Kuzey öylece yüzüme bakmış beni dinlerken ağlamamla beraber beni belimden tutup kendine çekti ve bana sıkı sıkı sarıldı.
"İzlem"
O da ağlıyordu..
"Özür dilerim güzelim"
