ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ကျန်းမာရေးကောင်းပြီး
ကျောင်းပြန်သွားရမယ့်အချိန်လဲရောက်လာရော
ကျောင်းသွားချင်စိတ်မရှိတော့~
"ငရဲကြီးငါးထပ်ကိုကျခံရပြန်ဦးမယ်~"
"ဘာငရဲကြီးငါးထပ်လဲ ကြားတောင်မကြားဖူးဘူး~"
"ဟုတ်တယ်လေကျောင်းဖွင့်ရက်ဖြစ်တဲ့တနင်္လာနေ့ကနေသောကြာနေ့အထိဟာငရဲခံနေရသလိုဘဲ
အဲ့တာကြောင့်အဲ့ရက်တွေကိုတင်စားခေါ်ဝေါ်တာ~"
"တကယ်တွေးလဲတွေးတတ်တယ်နော်~"
"တွေးတတ်တာပေါ့ တကယ်ကြီးငရဲခံနေရတာကို
ကျောင်းသွားရင်စာကမရပါဘူးဆိုဆရာမတွေက
စာခနခနမေးမဖြေနိုင်ရင်မတ်သပ်ရပ်ခိုင်းရတာနဲ့လက်မြှောက်ခိုင်းရတာနဲ့~"
"မအောင်မြင်ခင်မို့လို့ ဒီလိုတွေးနေတာပါ
အောင်မြင်သွားတဲ့အခါမှာဒါတွေကဘာမှမဟုတ်တော့မှန်းသိလာလိမ့်မယ်~"
"အဲ့တာဆိုရင် မြန်မြန်အောင်မြင်ချင်ပြီ~"
"အောင်မြင်ဖို့အတွက်ဆိုကြိုးစားမှရမယ်လေ
မကြိုးစားဘဲအောင်မြင်ချင်လို့မရဘူး~"
"အစွမ်းရှိရင်ကောင်းမယ် အဲ့တာဆို
ဒီအခြေနေကိုမြန်မြန်ကျော်ဖြတ်နိုင်မှာ~"
"ပေါက်ကရတွေပြောမနေနဲ့ စားပြီးရင်သွားတော့~"
"သွားမှာပါ..အာ..ကျွန်တော့်ကိုမုန့်ဖိုးပေးဦး
appaကကျွန်တော့်ကဒ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီ~"
"အဲ့လိုလုပ်သင့်ပါတယ် အိမ်ထောင်ကျပြီဘဲ
အွန့် ဒီမှာယူသွား~"
ထယ်ယောင်းကသူ့ဆီကဒေါ်လာသန်းချီထည့်ထားတဲ့
အဆင့်အမြင့်ဆုံးblack cardကိုထုတ်ပေးတော့
ဂျောင်ကုမျက်လုံးတွေကကြယ်တွေလိုတောက်ပလို့~
"Black cardကြီးလား မိုက်လိုက်တာ
ပိုက်ဆံနံ့တောင်ရနေသလိုဘဲ~"
"တစ်ရက်ကိုဝမ်ငါးသောင်းထက်ပိုမသုံးနဲ့နော်
ငါပြန်စစ်မှာ~"
"အိုး ရက်ရောလိုက်တာ appaဆိုblack cardလဲပေးမကိုင်သလို တစ်ရက်ကိုဝမ်တစ်သောင်းထက်ပိုမသုံးခိုင်းဘူး
hyungကိုချစ်သွားပြီ..မွ~"
YOU ARE READING
First time{Complete}
Romanceအားတင်းပြီး ပထမဆုံးပြန်ရေးတဲ့Ficလေးပါ အရင်လိုအားပေးကြပါဦး🥺 အားတင္းၿပီး ပထမဆံုးျပန္ေရးတဲ့Ficေလးပါ အရင္လိုအားေပးၾကပါၪီး🥺
