ဂျောင်ကုမရှိဘဲအိပ်ရတဲ့ပထဆုံးညဟာ
အိပ်ပျော်ဖို့ရန်အတွက်အရမ်းကိုခက်ခဲလွန်းတာကြောင့်
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်မနက်ကိုသာမြန်မြန်ရောက်ချင်တော့တယ်။
"လွမ်းလိုက်တာအသားပေါင်းလေးရယ်~"
~~knock~~knock~~
"အစ်ကိုရေ ကျွန်တော့်မျက်လုံးကိုဆေးထည့်ဖို့ကူညီပေးပါလား~"
"အာ..အင်း ခနနော်~"
ထယ်ယောင်းကအပြင်ထွက်လာပြီး
အူဝန်ကိုတာဝန်ကျေဆေးထည့်ပေးကာ
နောက်ထပ်ဆေးထည့်ပေးဖို့ကိုတော့အိမ်အကူတစ်ယောက်ကိုသာတာဝန်ပေးထားလိုက်လေရဲ့~
"အစ်ကို ကျွန်တော့်ကြောင့်နဲ့ပြဿနာတွေဖြစ်သွားတဲ့အတွက်တောင်းပန်ပါတယ်~"
"မင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး ငါ့ကြောင့်ပါ~"
"ဒါဘေမဲ့လဲကျွန်တော့်ပယောဂမကင်းဘူးလေ
ကျွန်တော်အလုပ်ထွက်ပေးရမလား~"
"မထွက်နဲ့ အသားပေါင်းလေးကမင်းစာသင်တာနဲ့
အဆင်ပြေပြီးအမှတ်တွေလဲတိုးလာနေပြီ~"
အမှန်တော့ဂျောင်ကုမိဘတွေရဲ့စကားအတိုင်း
လိုက်နာဆောင်ရွက်နေတာ~အူဝန်ရှိရင်တောင်
ဂျောင်ကုကိုဘဲစိတ်ထဲမှာရှိပြီး နောက်ထပ်ထပ်မမှားဘူးဆိုတာကိုသက်သေပြဖို့လေ~
"မြန်မြန်မိုးလင်းပါတော့ကွာ
အသားပေါင်းလေးကိုသွားခေါ်ချင်ပြီ~"
အိပ်ယာပေါ်ဟိုလှိမ့်ဒီလှိမ့်နဲ့ထယ်ယောင်းက
အိပ်ပျော်အောင်ကြိုးစားအိပ်ပြီး
မနက်မိုးလင်းတာနဲ့မနက်စာတောင်မစားဘဲ
ဂျောင်ကုရဲ့အိမ်ကိုသွားပြီ~
"ဟယ်~ဂျောင်ကုတောင်မထသေးဘူး
အစောကြီးရောက်လာတယ်ပေါ့~"
"မထသေးလဲရတယ် ကျွန်တော်သွားစောင့်လိုက်မယ်
ဂျောင်ကုအခန်းကဘယ်အခန်းလဲ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုအခန်းကိုသိရတာနဲ့
အမြန်ဆုံးသွားကာအခန်းထဲဝင်သွားတော့
ဂျောင်ကုကဝက်ဝံရုပ်ကိုဖက်ပြီးအိပ်နေတာ~
"ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ကလေးလေးလိုဘဲ~"
အိပ်ပျော်နေတဲ့ဂျောင်ကုကိုထယ်ယောင်းက
ဒီတိုင်းထိုင်ကြည့်နေပြီး နိုးလဲမနိုးသလို
သွားလဲမထိ~
YOU ARE READING
First time{Complete}
Romanceအားတင်းပြီး ပထမဆုံးပြန်ရေးတဲ့Ficလေးပါ အရင်လိုအားပေးကြပါဦး🥺 အားတင္းၿပီး ပထမဆံုးျပန္ေရးတဲ့Ficေလးပါ အရင္လိုအားေပးၾကပါၪီး🥺
