"Ev bazen insanlardı..."
Keyifli okumalar...💙
______________________________________
Işık'ın anlatımından...
Sabah
Güzel bir gündü. Bu cümleyi kurabilmeme şaşırıyordum,ama evet güzel bir gündü. Sonbahar gibi değildi bu gün,sanki ilkbahar gelmişti. Hava sıcaktı ve güneş tenime dokunup,onu ısıtıyordu.
Yine arabayla gelip,kliniğe biraz kala yürümek isteyerek inmiştim.
Kliniğe vardığımda her zamankinin aksine Merih'in asistanına gülümsedim ve "Günaydın" dedim hoş bir sesle. Ilk başta garipsedi,ama hemen toparlanıp sıcak bir gülümseme yerleştirdi yüzüne ve "Günaydın,Işık hanım" diye karşılık verdi. Ben bir şey sormadan odaya çıkmak isterken onun sesiyle durmuştum.
S: Merih beyin yanında başka bir hasta var,siz bekleyin bir kaç dakika isterseniz.
Demişti ve ben gelip bekleme odasında oturmuştum. Saatime baktığımda 5 dakika erken geldiğimi farkettim.
Tam 5 dakika sonra hastasıyla birlikte dışarı çıktı,onun bu dakikliğini seviyordum. Gözleri her zamanki gibi duygusuzdu,ama hastayla konuştukları konu onu gülümsetmişti ve gamzeleri yerlerini almıştı.
Diğer hastayı yollarken ben de ayağa kalktım ve ona doğru gittim.
M: Hoşgeldin,gel yukarı çıkalım
Dedi fazla uzatmadan ve ben de ikiletmeden dediğini yaptım.
Odaya girdiğimizde sıcak olduğundan ceketini çıkarıp sandalyesine bıraktı ve pencereyi açtı. O an onun ceketinin hâlâ bende olduğu geldi aklıma.
I: Geçen gün ceketin bende kalmış,unuttum getirmeyi. Gelecek sefer getiririm,ya da bizim çocuklardan biriyle gönderirim yarın buraya.
Not defterine bir şey yazmayı bırakıp bana baktı
M: Ceketimi geri alacaksam,sana niye vereyim? Onu sana verdim,ne istersen yap.
I: Ama niye bende olsun ki?
M: Olmasını istemiyorsan at,ya da "Anı" diyerek sakla.
I: Nasıl yani sen her ceket verdiğinde geri almıyor musun?
Gülümsedi bu cümlemle.
M: Ben herkese ceketimi vermem,ha eğer veriyorsam da,vardır bir nedeni.
Başka bir şey söylemedim bu konuyla ilgili ama eve gittiğimde o ceketi atmayacağımı çok iyi biliyordum ve içimden bir ses "Merih de o ceketi atmayacağını,saklayacağını biliyor" dedi.
Ayağa kalkıp sakin adımlarla yanıma geldi ve kanepeye oturdu. Bir kaç saniye ellerime baktı.
M: her gün değiştiriyor musun pansumanı?
Dediğinde başımla onayladım ve o da sanki çocuğu matematikten 100 almış bir baba gibi "Aferin" dedi içtenlikle.
M: Bir daha abin böyle sinirlenirse yakınına gitme ve beni ara tamam mı? Kliniğe gelmekle de uğraşma,ara,ben gelip halledeceğim,bana güven. (Gözleri yeniden ellerime kaydı) Kendine zarar verme.
Gözlerimle onu onayladığımda hafif tebessüm etti.
I: Az önce yıllar sonra ilk defa "Bu gün güzel bir gün" diyebildim
Dedim heyecanla. O bu heyecanımı görüp mutlu oldu ve hatta bu mutluluk gözlerine kadar ulaştı.
M: Sana umudunu kaybetme demiştim. Kendine ve bana inanmaya devam et. Merak etme,birlikte aşacağız tüm o engelleri.
Ona inandığımı ve fikirlerine katıldığımı belli etmek için gülümsedim.
Sonra biraz çekingen şekilde
I: Bu gün ne anlatacağım?
M: Biliyorsun ki,ne anlatırsan,nasıl anlatırsan seni dinleyeceğim,o yüzden nereden,nasıl istersen öyle anlat.
Yutkundum zorlukla ve o bunu farketti
I: O geceleri anlatıp her şeyden kurtulmak istiyorum ama kendimi o kadar güçlü hissetmiyorum henüz.
M: geceler? Tek bir gece olduğunu düşünüyordum. Abinle ilgili olan o gece...
I: Herkesin hayatında dönüm noktaları vardır,doktor,bilirsin. Iyi ve kötü dönüm noktaları...Hayatımda hiç iyi bir dönüm noktam olmadı,olmuşsa bile hatırlayamıyorum. Ama benim hayatımı değiştiren ve altüst eden iki dönüm noktam var...
