Babamın Borcu

7. Bölüm

İyi okumalar...

Hikayemi beğendiniz mi?

                            •••••••••••

Kapıya parmak uçlarımla gittim kapımda koruma bile yoktu normalde 3 gün kapımdan ayrılmayan korumalar bu gün yoktu.

Gözüm karşı taraftaki Karan'ın odasına ilişti. Gizlice girsem anlarmıydı ki acaba. Sesler aşağıdan geliyordu. Kimse bu katta yoktu.

Odasına girsem Karan'ın şu gizemli duruşunu azda olsa çözebilirim diye düşünüyordum.

Seri ve sesiz hareketlerle odasına doğru ilerledim. Odası da kendisi gibi karanlıktı. Kullanılan eşyaların çoğunluğu siyahtı.

Bu oda oldukça büyük bir odaydı. Yatağı pencere kenarına yakındı çalışma masası bile vardı odasında. İnsan yatak odasına nie çalışma masası koyar ki?

Koca bir giyinme odasıyla birleşik bir odaydı. Genelde siyah takımlar vardı hep odasında zaten geldiğimden beri başkada bişey giydiğini görmemiştim.

Masanın üzerinde bir kaç çerçeve vardı. Genelde kendisi vardı. Son çerçevedeki fotoğrafa baktım. Gözlerim şaşkınlıkla açılmıştı .

Bu fotoğraftaki kişi bendim kafede çalıştığım günlerden çekilmiş bir fotoğraf dışarda dinlediğim zaman çekilmişti. Bu fotoğraf bir kaç ay öncesine aitti.

Bu adam beni uzun zaman öncede tanıyormuydu? Beni takip mi ediyordu? Yoksa babamı özellikle mi borca sokmuştu? Aklımda deli sorular üremeye başladı. Mantığım almıyordu.

Odanın kapısında Karan durmuştu ama ben hiç farkına bile varmamıştım. Fotoğrafı gördüğümde aklımdaki sorular yüzünden geldiğini bile fark etmemiştim.

"Senin benim odamda ne işin var."

Dedi sinirli bir ses tonuyla. Onun bu söylemiyle elimdeki çerçeve korkudan yerimden sıçrayarak düştü. Bir yere düşen fotoğrafa bir bana bakıyordu.

Hiç görmemi istemediği birşeydi sanırım. Çünkü bana çok kötü ve sinirli bi şekilde bakıyordu. Ben ise ne söyleyeceğimi bilmeden titrek bir sesle.

"Şey... sadece merak ettim."

"Fazla merak iyi değildir. Şimdi çık şu odadan"

"Niye benim fotoğrafım.."

Derken sözümü yarıda kesti daha sinirli bir şekilde.

"Çık dedim Vera."

Odasına izinsiz girmiştim evet haklıydı sinirlenmekte ama benim fotoğrafım oradaysa bunu benim bilmeme halkım var diye düşünüyordum..

"Sen kaba bir öküzsün."

Ona ettiğim her hakaret onu daha çok sinirlendiriyordu. Bir hışımla kolumu tuttu ve beni sürükleyerek odamın kapısına kadar götürdü.

"Bırak kolumu.."

Kolumu o kadar sert tutuyordu ki canımı çok acıtıyordu. Okadar ki gözlerim dolmuştu.

"Dursana artık kolumu bırak canımı acıtıyorsun."

Dememle duraksayıp kolumu yavaşça ellerinin arasından çekti ben ise gözlerim dolu dolu kollarımı ovuşturuyordum. Kolumun morarcağından da emindim.

Dayağa hırpalanmaya alışıktım babamdan dolayı. Beni hırpalayan insanda çoktu zaten kimsenin gözünde pekte kıymetli bir canım yoktu.

Karan gözlerime yaptığından pişman olmuş gibi bakıyordu. Bende ona bakıp.