Estrella Cruzada ⋮ ᴏɴɢᴏɪɴɢ ⋮

꧁ ѵııı | ơƈɧơ

ꜱᴀ ᴘᴀɴᴀɴᴀᴡ ɴɪ ᴀʀɪᴀ ꧁

𝟷𝟾𝟾𝟷，𝙾𝙺𝚃𝚄𝙱𝚁𝙴　𝟷𝟾
𝚂𝙰𝙽𝚃𝙰　𝙲𝚁𝚄𝚉，𝙼𝙰𝚈𝙽𝙸𝙻𝙰

I'm now seated at an antique table and chair. Foods I was certain I would never see in Japan were in front of me. I was surrounded by what appeared to be the servants of this madame and they were all quite seriously staring at me.

Even if I don't want to think about it anymore, the last thing I likely remembered was probably being in our Japanese royal ancestor's bedroom. Although I'm certain of it, I can't recall what transpired next.

Paggising ko kanina, ito na ngayon ang bumulaga sa akin. Mga tao na akin namang 'di nakikilala, lugar na wala akong kaalam-alam at pangyayari na ayokong malaman. Subalit kailangan ko ang kasagutan kahit nahihirapan akong intindihin ang lahat.

Hindi ako maaaring manatili rito. Wala akong tiwala sa mga sinasabi't ipinapakita nila. Gayong malakas ang aking sapantaha na sila'y kasabwat ng manyakis na Hapon na 'yon.

Sa pagsulpot ng halimaw sa aking isipan, muli na namang nanumbalik ang kakisayan sa katawan ko.

Right now, I'm not in the mood to care about my situation. His disgusting touch is still with me. It feels like he's still by my side, speaking in my ears and it's seeping into my flesh.

I simply try not to lose my cool in front of them. I have no idea who these people are or why I am here. I have to leave, Kuya Levy is probably worried.

Realizing I have no idea what day it is today, I inquired, "Anong date na po?"

The madame gave her maids a quick glance before giving me a gentle shake of the head.

"Ipagpaumanhin mo, hija, ngunit hindi namin nababatid ang iyong katanungan. Maaari bang gumamit ka ng wika na aming maiintindihan?" pakiusap naman niya. Pagkaraang sabihin ito ay uminom siya sa isang cup na naglalaman ng katas ng kalamansi.

Napakunot ang noo ko dahil sa narinig. Masyadong matalinhaga ang babae na aking kaharap. Mukhang sineseryoso niya ang pagiging dalagang filipina.

In what part of the world is this? What strange people are these? Why do they speak in such a strange manner?

"Anong petsa na po?" paglilinaw ko na lang sapagkat tuluyan na akong nawalan ng gana upang kumain. Ngumiti naman ang babae na tila ba nasiyahan siya sa aking pagta-Tagalog.

"Ika-labing walo na ngayon ng Oktubre, taong isang libo walong daan walumpu't isa," sagot ng babae habang tinitingnan ako ng mabuti. Bagamat hindi ako apektado sa kanyang pagtitig, nagwawari ang aking sarili kung bakit niya ako pinagmamasdan ng gano'n.

Noong una ay hindi ko agad napagtanto ang pagkakaiba sa sinabi niya. Ngunit nang aking isalin ito sa Ingles ay natigilan ako. Gusto kong tumawa sa napagtanto. Ibig ng aking isipan na maniwala sa kanyang pagbibiro.

"October 18, 1881..." my eyes grew wide, and I whispered incredibly. The moment the translation was spoken, my entire body froze. I glanced at the madame I was speaking with, and my eyes glistened.

Pagtingin ko sa babae na nakatitig pa rin sa akin, ako'y naghangad na sana nagbibiro lamang siya. Ngunit walang bakas ng siste ang makikita sa kanyang mukha. Namutla ako dahil dito.

「Siste : Jest」

"Eighteen... Eighty-one?" I questioned in shock, still gazing at the madame. I'm still holding out hope that she'll laugh later and tell me it was all a big joke.