Web van Leugens

12.

Anna voelde zich alsof ze een klap in haar gezicht had gekregen. De woorden van de psycholoog drongen na een tijdje pas tot haar door.

Maar dat kon helemaal niet. Alba was echt. Ze was realistisch, in een wereld waar werkelijkheid en verbeelding langzaam in elkaar overliepen.

Het kan niet.

Het kan niet.

Het kán gewoon niet.

Toch?

Ze schudde haar hoofd. Haar gedachten voelden mistig door alle medicatie die de afgelopen uren door haar bloedvaten was gedrongen, en helder nadenken was onmogelijk.

'Nee.' zei ze. Haar stem klonk niet als de hare.

'Anna...'

'Nee!' ze stond zo hard op dat de stoel op de grond viel. Het helse kabaal galmde door de ruimte.

Dokter Hart kromp ineen. Angstig en verstijfd zat ze in haar stoel, als een kleine muis.

Anna lette er niet op. De woede gierde door haar aderen. Ze leunde naar voren, en zette haar handen tegen de rand van het bureau. Ze was nu zo dicht bij het gezicht van de dokter dat ze haar schokkerige ademhaling kon voelen.

'Ik. Ben. Niet. Gek.' siste ze. 'Ik weet wie ik zie. Alba was echt, en ik weet niet hoe jullie het voor elkaar hebben gekregen, maar jullie hebben dit gedaan. Jullie hebben haar laten verdwijnen!' ze leunde naar achter en begon door de kamer te ijsberen, haar vingers verstrengeld in haar haar. Een wanhopig gekreun ontsnapte uit haar mond, als dat van een gewond dier. Zo voelde ze zich ook. 'Waarom?' kermde ze. 'Waarom?'

'Anna.' piepte dokter Hart. 'Ga alsjeblieft even zitten...'

'Nee!' ze balde haar vuisten en rukte de deur open. Ze wilde weg. Weg van de dokter. Het liefst had ze ook weg van Het WolvenHart gewild, maar ze was gevangen.

Een vogel in een kooi.

Ze snelde door de gangen. Dokters en psychologen gingen voor haar opzij, met een ietwat verbaasde blik op hun gezichten. Ze had dit alles niet door, in de waas van woede waarin ze zich bevond.

Ze liep lang, verschillende smalle gangetjes in, trappen op en trappen af. Na iets wat als uren voelde, maar in werkelijkheid veel minder was, bleef ze staan. Ze was compleet verdwaald geraakt, maar ze vond het niet erg. Ze wilde verdwalen.

Als je verdwaalt weet je waar je thuishoort, had Jennifer weleens gezegd, toen ze 's avonds laat in Jennifers grote bed lagen, pratend over het leven, en alles wat daarbij hoorde. Dan weet je waar je naar verlangt. Wie je mist. Dan pas vind je je werkelijke huis.

Ze leunde tegen de muur, en legde haar hand op haar bonkende hart. Het pompte luid. Het was een fijn geluid. Een teken dat zíj wel echt was. Ze had een hartslag. Alles wat een hartslag had was echt.

En Alba dan?

Ze legde haar handen tegen haar oogleden. Probeerde de vreselijke gebeurtenissen weg te duwen, naar een ver hoekje in haar gedachten, en ze daar op te sluiten. Maar zo simpel ging het nou niet. De woorden bleven maar door haar hoofd spoken.

'Alba bestaat niet.'

Ze voelde de tranen branden, en een pijnlijke brok in haar keel, maar ze huilde niet. Omdat ze dat niet kon, de schok was te groot, maar ook omdat ze dat niet wilde. Ze wilde niet laten zien dat ze brak. Gebroken mensen moesten genezen worden, en dat wilde ze niet. Ze wilde niet genezen worden.

Dus richtte ze haar aandacht om haar omgeving, in een poging zichzelf af te leiden. Ze was in een gang die ze nog niet kende. Hier waren niet vaak mensen, dat was te zien. De verf op de witte muren bladderde af. Één van de witte lampen was kapot, en flikkerde. Het waadde de smalle gang in een spookachtig licht.

Er waren maar twee deuren in de gang, en op beiden daarvan stond het opschrift 'privé', in grote rode letters. Verboden plekken.

Wat zouden ze daar verborgen houden?

Het was verboden. Dat was precies waarom het haar zo aantrok. Ze wilde iets doen. Een stil teken van verzet, tegen dokter Hart, tegen Frank. Tegen iedereen.

En wat was er beter dan een verboden ruimte betreden?

Ze was bang voor wat de gevolgen zouden zijn, maar haar nieuwsgierigheid won. Ze haalde diep adem en legde haar hand op de eerste deurklink.

Op slot.

Ze fronste en probeerde de tweede deur, die wel open ging. Het krakende geluid van de scharnieren maakte dat ze licht ineenkromp, bang om gezien te worden. Ze wierp een blik de lege gang in. Er was niemand te bekennen.

Ze stapte de ruimte binnen. Het was er pikkedonker. Het enige licht kwam van de gang, en zo kon ze de vage contouren van de lichtschakelaar onderscheiden. Ze drukte erop, en het licht flitste aan. Even knipperde ze tegen de felheid ervan.

Ze bevond zich in een kleine, vierkante ruimte. De lamp, die met een lange kabel aan het plafond was bevestigd, schommelde vervaarlijk.

De kamer was van een grauw steen gemaakt. De muren waren niet wit geverfd, zoals in de rest van het gebouw. Hier was alles precies zoals het was, en niet met een extra laag.

Geen façade.

Ze zette nog een stap, en sloot de deur achter zich. Achterin de ruimte stonden dozen, opgestapeld tegen de wand. Verder was de kamer leeg.

Ze liep op de dozen af, en trok een ervan open. Het karton schuurde langs elkaar heen. In de doos lagen injectienaalden. Lange, scherpe naalden, die een volwassene in een enkele seconde buiten westen konden krijgen. Misselijk sloot ze de doos weer. Ze opende een andere, waarin ze stapels papier vond. Haar hart maakte een sprongetje.

Het waren dossiers.

Ze kende geen van de namen op de witte vellen, maar bleef doorspitten. Doos voor doos zocht ze af, op zoek naar haar naam. Of die van Alba. Dat zou bewijs zijn. Bewijs dat ze niet gek was.

Maar wie geloofde een gek? Ze zou het kunnen beweren, ze zou zelfs het dossier kunnen laten zien, maar iedereen zou slechts hun hoofd schudden. Ze zouden haar meelevend aanstaren, zoals iedereen dat had gedaan.

Ze wilde geen meeleven meer.

Ze wilde de waarheid.

Haar adem stokte in haar keel toen ze een bekende naam vond. Het was niet de naam die ze had verwacht. Sterker nog, het was de naam die ze het allerminst had verwacht in een stapel dossiers van Het WolvenHart. Ze las de naam, keer op keer. Maar het veranderde niet. De zwarte, schuin gedrukte letters bleven wat ze waren

Frank Versille.