Nadat ik ze alles heb verteld duurd het ook maar een 1 seconde voor ik in een politie auto zit en aan het reiden. Ik zie de huizen voor bij razen, plotseling besef ik me hoe snel alles ging. Ik had geen eens tijd om er echt bij stil te staan dat mijn moeder, zus en broer mee zijn genomen. Het had ook helemaal geen zin om er over na te denken ik wist maar al te goed wie dit op ze geweten had, mijn vader.
Trouwens ik heb geen idee waar we naar toe gaan, maar de politie vrouw voorin de auto blijkbaar wel. We razen langs de huizen en plots worden de huizen vervangen door grote bomen die na een paar honderd meter veranderen in verdorde struiken. Nergens zijn meer levende planten te ondeken, alleen maar zand. Het voelt als of we door de woestijn rijden, ja zo voelt het.
Eindelijk stoppen we, we staan voor een groot gebouw met vervallen muren en grote gebarste en smerige ramen. Het hoopje hout dat een waranda moet voorstellen ziet er uit als of het zijn beste tijd gehad heeft.
Plots valt het me op dat er steeds meer plotie auto aan komen rijden, snel stap ik uit want er word boos op mijn raam getikt. Ik word meegenomen door een paar agenten, de anderen omsingelen het huis. Een van de agenten die bij me staat knikt naar me "kid go to the door and knock on it two times".
Voorzichtig schuivel ik onhandig naar de deur. "BONK" "BONK".
Ik zet snel een stap naar achter want de deur gaat open, twee grote manen met veel tatoages staan in de deuropening. Een van de agenten duwt me op zij en gaat voor me staan.
