Mijn gedachten gaat razend snel, ik kan gewoon niet meer helder denken. Het idee dat mijn vader, mijn bloed eigen vader. Die ons 3 jaar gelden keihard heeft laten vallen, nu gewoon ergens in de stad rond loopt. Het idee is gewoon ondragelijk. “Ik wil hem niet zien” denk ik. Op mijn kamer smijt ik mijn kussen op de grond en ik ga er op zitten, van onder het bed pak ik een brons doosje. Als ik het open hoor je violen spelen en er danst een kleine plastic ballerina voor het spiegeltje. Ik voel een traan lang mijn wang lopen, het idee dat mijn vader deze 5 jaar gelden aan me gaf en zij dat hij niet altijd bij me zou zijn maakt me aan het huilen. Hij wist toen al dat hij weg ging, hij wist het gewoon al. Hij heeft alles geplant, “ben je nu te vrede papa?!” schreeuw ik door het raam. Ik veeg mijn tranen af en ik pak mijn kussen.
De volgende morgen open ik mijn ogen, en ik veer overeind. Ik schrik van het vele licht dat om me heen danst, heel even ben ik verstijft van schrik. Maar dan zie ik het, ik ben gister mijn lamp vergeten uit te doen. Ik stap uit bed en als ik mijn ochtend jas aan heb loop ik voorzichtig naar beneden. Als ik beneden ben gil ik, daar staat hij weer voor het raam. Die man, met die zwarte jas en dat spitse gezicht. Zijn haar even futloos als gister, ik ren naar het raam en trek het gordijn dicht.
Even later zit ik op de bank, de man bij het raam is eindelijk vertrokken. Het is stil in huis, zachtjes hoor je het geroezemoes van de mensen op de tv. “Waarom volgt die man mij?” denk ik, “en wie is het?”. Al die vragen vliegen door mijn hooft. Ik kijk naar de tv, de mensen op de tv lachen maar ik niet. In mijn achter hooft weet ik dat ik het antwoord op mijn vragen weet. Maar ik hoop zo erg dat ik het fout heb, dat het allemaal een leugen is wat er in mijn hooft afspeelt. dat het allemaal verbeelding is dat het niet waar is en.. Justin loopt de trap af. Hij gaat naast me zitten en zet zijn programma aan. De rapper’s zijn nog steeds het zelfde, maar ik voel me anders. Niet alleen ik, maar de hele wereld. En dat het niemand het wat kan schelen, dat mijn vader net voor het raam stond.
