Ik zit in het vliegtuig. Ik zit in het vliegtuig!! Ik heb er gewoon geen controle meer over. Als ik me over Justin heen buig kan ik door het ronde vliegtuig raampje heen kijken. Ik kijk uit op een zanderig gebergte met maar een paar bomen. Ik kruip weer in mijn stoel, ik kijk op mijn mobiel en ik zie een sms van een onbekend nummer. Aarzelend klik ik het aan, ik sla geschokt mijn hand voor mijn mond. Justin draait zijn slaperige hooft even naar haar toe maar daarna slaapt hij weer verder. Ik kijkt op nieuw naar het sms’je met een gevoel dat ik elk moment over mijn nek kan gaan. Op mijn scherm is een wazige foto te zien. Een foto van een iets of een iemand, die open gereten op een slap stuk stof ligt. Snel delete ik het en kijkt een Andre kan op.
ik gooi mijn koffer neer en laat me lang uit op het bed vallen. Ik staar naar het plafon. Waarom zijn we hier, papa zou ons toch niks aan doen! Of wel? Het medaillon is toch niet zo kostbaar dat wij nu hier, ergens in Afrika op de vlucht zijn voor mijn vader. Dat is toch ondenkbaar. Ik check mijn mobiel voor de honderdste keer, nog steeds geen bericht van haar vrienden. Zouden ze mij niet missen? Waarschijnlijk niet… ik zucht. Het is ook veel te warm hier. Terwijl ik naar het raam loop om hem open te doen, doe ik eerst mijn vest uit die door de hitte nat is geworden. De luiken van het raam gaan open, ik steek mijn hooft naar buiten en kijk om me heen.
Aan tafel is het voor het eerst niet stil of ruzie, mijn moeder zit lachend te vertellen over haar studie tijd, en af en toe hoor ik Mariska en Justin mee lachen. Hoe kunnen zij zo goed met deze situatie om gaan? De gedachten aan vluchten maakt me al bang. Ik loop van tafel en ga op de bank verder aan mijn boek. Het lezen van een spannend boek is voor mij echt ontspannen, hellaas duurt de rust nooit lang bij dit gezin. Mijn moeder stopt een cd in de radio en beging luidkeels mee te zingen. Mariska ligt dubbel van het lachen en Justin kijkt wat ongemakkelijk in het rond.
