Kadının gözünün yaşına bakmamıştı adam. Kadın
adamın tek bir damla göz yaşına dayanamaz iken...
İki şeyin acısı çok zordu.. Biri aşk acısı, bir diğeri ise evlat acısıydı. İki kadın da bu acıları tatmamak için büyük savaşlar verecekti. İki kadın da çekecekleri acıyı hesaba katmamıştı oysa ki İki kadın da diz çöküp Allah'a yalvaracaklardı, acıları hafiflesin diye. İki kadında mahvolacaktı. İki kadın da harabeye dönecekti. Bi çare idi iki kadın. İki kadın da biliyordu ki adeta mahvolacaklardı.
2018 IRAK
Genç adam denizin kenarında oturmuş harap olan kardeşine bakmıştı. Mahvolmuştu Loyan. Sevdiği adamla kaçıp yeni bir hayat kuracakken, sevdiği adamın ölümünü izlemişti.
Sevdiğini öldüren ise Welat Ağa'ydı. Welat Ağa evli olan bir adama kardeşini vermezdi! Welat Ağa'da biliyordu kardeşinin mahvolacağını, fakat kardeşinin hayatını mahvetmesine izin vermektense böyle olmasının daha iyi olacağını düşünmüştü. Welat Ağa böyle yaparak zaten kardeşini bitirmişti.
Genç adam bakışlarını Roşvan'a çevirip minnettar bir bakış attı.
"Kardeşimin yerini söyledin. Böylelikle kan davasını önledin. Allah şahidimdir, eğer ki dara düşer isen şerefim ve namusum üzerine yemin olsun ki, iki elim kanda olsa sana yardım edeceğim."
Roşvan bakışlarını yere eğdi.
"O nasıl sözdür Ağam. Ben üzerime düşeni yaptım, uğrunuzda canım feda." dedi yaşlı adam ağır Kürtçe aksanı ile.
"Sen ki benim kardeşimin hayatını kurtardın. Başımda ki büyük belayı def ettin Roşvan. Sana her zaman kapım açıktır."
"Allah senden razı olsun Welat Ağa."
Genç adam manidar bir bakış ile karşıladı yaşlı adamı. Welat Ağa ilk defa şerefi üzerine yemin etmişti. Nereden bilebilirdi ki genç adam, bu verdiği bu sözün hayatını mahvedeceğini.
Raperin evinin kapısından çıkarken çardakta kardeşini izleyen adama baktı uzun uzun. Karşısında ki adam kardeşinin yüreğini yerinden söküp almıştı. Anlam veremiyordu Raperin.
Genç kadın kafasını olumsuz yönde iki yana doğru sallayıp, deniz kenarında sessizce ağlayan kıza doğru yol aldı.
İçi gidiyordu Raperin'in. Nasıl bir acımasızlıktı bu? Hiç mi vicdanı yoktu bu adamın. Hiç mi geçirmedi içinden 'o benim kardeşim.' Diye.
Raperin kayalıklarda, Loyan'ın yanında yerini almış. Karşısında ki çaresizce ağlayan kızın sırtını teselli edercesine sıvazladı.
"Biliyorum çok zor..."
Başka hiç bir şey diyemedi Raperin. Ne diyebilecekti ki. Karşısında ki kızın teselli edilecek bir yanı varmıydı ki. İşe yaramayacaktı ki teselliler.
"Evet zor, kalbim ağrıyor... içim yanıyor.. s-sesimi bile çıkartamıyorum."
Ağlamaya devam ediyordu genç kız. Gözlerinde ki Fener sönmüştü. Hayatı kararmıştı. Bir sonunun olduğunu göremiyordu Loyan.
"Beni de öldür dedim... Bana 'ben kardeşime kıymam' dedi. Reva mıydı bu bana Raperin. İçimde fırtınalar kopartıyor sesimi çıkartamıyorum. Ölüyorum ama bedensel değil, ruhsal olarak ölüyorum..."
Nasıl bir acımasızlıktı bu? Hiç mi vicdanı yoktu bu adamın! Hiç mi dur durak bilmezdi bu lanet adam!
Raperin karşısında diz çöküp Allah'tan ölümü dilenen kadına sıkı sıkı sarıldı. Bu karşısında ki savunmasız güçsüz kadına içi gidiyordu. Hiç bir kadın ölümü dilemezdi, ama bu kadın diliyordu!
