Just a Maid (Sandro Marcos)

chapter 52

Lyra pov

agad kaming pumasok ni simon sa isang hospital

iyaka ako ng iyak at halos Wala ng maramdaman.

habang tumatakbo ako ay hinde ko na iniinda Ang pagod

mas nangingibabaw Ang sakit ng nararamdaman ko ngayon

halos mapako ako sa kinatatayuan ko ng makita Ang kwarto ni sandro dito sa hospital

Handa na ba akong makita sya.

handa ko nabang harapin si sandro na hinusgahan ko ng hinde alam Ang istorya nya.

hnde ko alam kung kaya ko syang harapin.

nagulat ako ng bumukas ito at niluwa nito si tita Liza

"Pasok ka, it's okay"wika pa ni tita Liza at tinapik langa Ang balikat ko bago sya nawala sa paningin ko

unti unti akong humakbang papasok at sinarado Ang pinto

dalawa lang kami ni sandro dito sa loob.

nakita ko Ang bakas ng gulat sa mga mata nya ng makita ako Naruto sa harap nya

"Lyra..."gulat padin syang nakatitig saakin

"Bakit?"I asked at tuluyan ng bumagsak Ang mga luha ko

"Sorry---"hnde pa nya natutuloy Ang sasabihin nya.

"Tangina Naman Sandro....akala mo na hinde kita maiintindihan...akala mo ba hnde ko kayang tanggapin at hinde ko kayang gawin lahat para sayo..."wika ko pa at patuloy padin Ang pagbagsak ng mga luha ko Hinde ko na sya halos makita dahil malabo na Ang paningin ko dahil sa pag iyak.

"Hnde ganon...natatakot akong baka masaktan ka pag Wala nako---"wika nya pa at mukhang guilty narin ngayon,nakita ko din Ang luhang pumatak galing sa mata nya.

"Sa tingin mo ba hnde ako nasasaktan sa ginagawa mo,mas lalo lang akong kakainin ng guilt at ng sakit kung malaman kong nahihirapan ka dyan tapos Wala man lang akong ginawa!"sigaw kopa at hinde na mapigilan Ang sarili sa sakit ng nararamdaman ko.

"Sorry lyra...I'm sorry...sorry"paulit ulit lang syang humingi ng tawad sakin

"Sandro Naman eh...Ang hirap hirap Naman ng ganito"wika ko pa at umiyak pa lalo sa harapan nya

"Ayoko ng dumagdag sa mga nararamdaman mo...kala mo ba hnde ko alam na nung nanatili ka dito sa pilipinas kasama ko ay halos nalulugi na Ang companya nyo sa newyork"wika nya pa at naawang Ang labi ko ng marinig yun sakanya,alam nya pala yun....

"sorry...pero yun na nga Sandro eh kaya kong ibigay kaya king isuko lahat para sayo...bawal ko bang pillin kahit minsan Ang sarili ko...Ang makakapagpasaya sakin"wika kopa at halos bumagsak na Ang mga tuhod ko sa sobrang iyak.

pagod na pagod na ako.

kahit anong Gawin ko Hinde ko na mahanap Ang pahinga,nakakapagod,nakakasawa.

"wag mong isuko lahat para sakin lyra hnde ako matutuwa"wika nya pa pero halos bulong nalang yun dahil sa pagiyak nya.

"Lumaban ka Naman oh,kahit para sakin nalang...gagaling ka"wika kopa at umupo sa upuan na nasa tabi ng higaan nya

"Napapagod nako.."wika nya pa at tumingin sakin na nagmamakaawa.

"magpahinga ka sakin"wika kopa at hinawakan Ang kamay nya.

"hinde ko alam kung kaya kopa"he said.

"kayanin nating magkasama"I whispered.

"mahihirapan at masasaktan lang Tayo"wika pa muli nya at tinignan Ang mga mata kong hinde padin tumitigil sa pagluha.

"Labanan at lagpasan nating magkasama"wika kopa saknya at pinisil ng bahagya Ang kamay nya na hawak hawak ko.

"Sorry...sorry kung masakit ako magmamahal"wika nya pa at hinawakan Ang mukha ko para punasan Ang mga luhang naroon,pero hnde yun tumitigil.

"shhhh ayos lang,kahit masaktan at maubos ako ulit ayos lang ganon kita kamahal."wika Kopa saknya hinde na din alam Ang gagawin.

basta Ang alam kolang ngayon ay kahit maubos ako.

kahit bumagsak at mawalan ulit ako,as long as meron akong sya,maayos ako.

masaya ako.

sakanya lang kase ako sasaya.

hnde ko kaya ng Wala sya.

alam ko g hnde dapat ako nakadipende lang sakanya pero hinde ko kase kaya.

hinde ko na kakayanin ng Wala ulit sya tabi ko.

At kahit masaktan at bitawan nya lang uli ako ay Wala nakong pake

Wala nakong pake sa mga pwedeng mangyari sakit.

masaktan man ako

Wala akong pagsisihan dahil ginawa ko Ang lahat.

lumaban ako,kahit magisa lang ako.

:)