✿...
နောက်တစ်နေ့ကင်မ်သတိရလာတော့
သူ့အခန်းထဲမှာမဟုတ်နေ...။
ခေါင်းကလည်းကိုက်နေသည်မို့
ဒဏ်ရာအတော်ပြင်းသွားပုံရသည်...။
လက်မှာလည်းပတ်တီးကြီးနှင့်...။
"အား*ကျွတ်*ကျွတ်*"
ခနနေမှ
သတိရမိတာဟာသခင်လေး...။
သခင်လေးရော...။
သခင်လေးအဆင်ရောပြေရဲ့လား...။
သူလည်းချက်ချင်းကုတင်ေပါ်ကဆင်းပြီးသခင်လေးကိုရှာဖို့
အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ရုံရှိသေး
အခန်းထဲဝင်လာသည့်အိမ်အကူမလေးတစ်ယောက်ကြောင့်
သူ့မှာဝင်တိုက်မိမှာဆိုးတာကြောင့်ကိုယ်ရှိန်ကို
သတ်လိုက်ရသည်...။
"အို...ဆောရီး..."
ထိုသို့ပြောလိုက်တော့ထိုအိမ်အကူမလေးကပြံုးရင်း
ခေါင်းငြိမ့်ပြလာသည်...။
သူလည်းထိုအိမ်အကူမလေးအား...
"ဟို..သခင်လေးရော..."
ထိုသို့မေးလိုက်တော့ထိုအိမ်အကူမလေးကသူ့ကိုကြည့်ကာ...
"သခင်လေးမနေ့ကအဆူခံရတယ်အဲ့ဒါနဲ့
ကင်မ့်ကိုလာကြည့်ပြီးတော့
သခင်လေးဘယ်သွားလည်းကျွန်မလည်းမသိဘူး..."
"အဆူခံရတယ်..?"
"ဟုတ်..မနေ့ကသခင်မကြီးဆူနေတာပါသခင်လေးကြောင့်နဲ့
ကင်မ်ဒီလိုထိခိုက်မိတယ်ဆိုပြီး..."
"အာ..မဟုတ်တာပဲ...သခင်လေးအခုဘယ်မှာလည်းမသိဘူးလား..."
သူ့အမေးကိုခေါင်းပဲခါပြလာသည့်ထိုအိမ်အကူမလေးကြောင့်
သူလည်းပြံုးသာပြရင်းထိုနေရာကနေ
ထွက်လာလိုက်ကာ
သခင်လေးကိုလိုက်ရှာနေမိသည်...။
သူလျှောက်ကြည့်နေရင်းခနကြာတော့ဥယျာဉ်ထဲမှာ
စာအုပ်ထိုင်ဖတ်နေသည့်သခင်မကြီးကိုတွေ့လိုက်ရသည်...။
သူလည်းမမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီးလှည့်ထွက်မလို့
လုပ်ပေမဲ့လည်း
သခင်မကြီးကသူ့ကိုတေွ့သွားကာခေါ်တော့သည်...။
"ကင်မ်..ဒီကိုလာပါအုံး..."
သခင်မကြီးကခေါ်လာသည်မို့သူလည်းမတတ်သာပဲ
သွားလိုက်ရတော့သည်...။
"ဟုတ်..သခင်မကြီးဘာများဖြစ်လို့ပါလဲ..."
"အေးကွယ်..ဘာမှတော့မဟုတ်ပါဘူး...မင်းသက်သာရဲ့လားလို့..."
