Blijf sterk...

Hoofdstuk 1

Rose

Ik keek mijn beste vriend Tyler even aan, hij keek vrolijk terug. De blik op zijn gezicht veranderde toen hij mijn gezicht zag. "Valt het erg op?" vroeg ik, eerlijk als hij was knikte Tyler. "Ik ben bang dat ze het zien en vragen wat er is," fluister ik. "Dat doen ze sowieso, en het valt echt heel erg op." Tyler slikte even en keek me toen aan, soms was hij misschien te eerlijk. Niet dat hij er iets aan kon - of moest - doen. Ik vond het fijn dat hij zo eerlijk was, en mijn beste vriend bleef hij toch wel. Ik schrok toen mijn kamer ineens oplichtte. Tyler en ik keken beiden naar het midden van mijn kamer. Er stond een gestalte. Een vrouw. Allerlei prachtige kleuren lichtten op om haar heen. Geleidelijk vloeiden ze in elkaar over, het was een prachtig gezicht. Maar tegelijkertijd vonden we het doodeng. "Hallo mama," fluisterde ik, de gestalte glimlachte naar me. "Hallo Rose, ik kwam even kijken hoe het met jullie ging. Ik zie dat je bezoek hebt," zei de gestalte. Het was de geest van mijn moeder. "Ja, je kent Tyler wel toch? Hij is al jaren mijn beste vriend," zei ik, de geest van mijn moeder keek even twijfelend. Het was alsof ze ergens over nadacht. "Ja, nu weet ik het weer. Je bent erg veranderd Tyler," zei de geest van mijn moeder, terwijl ze weer glimlachte.

"Ik mis haar zo," fluisterde ik tegen Tyler, toen de geest van mijn moeder weg was. "Ik snap je helemaal," zei Tyler, hij sloeg zijn armen troostend om me heen. Ik liet mijn emoties los en begon te huilen. Ik liet mijn hoofd tegen de schouder van Tyler rusten. Zijn troost deed me goed, ik had het gevoel dat ik alles even kon vergeten. Tyler was te lief voor me, maar op dit moment, maakte ik daar dankbaar gebruik van. Zijn warmte verspreidde zich over mijn hele lichaam. "Misschien is dit het verkeerde moment maar... ben je nog verliefd op Chase?" vroeg Tyler, die met zijn warme hand over mijn rug wreef. "Hoezo?" Vragend keek ik hem aan. "Nou, ik was gewoon nieuwsgierig," zei Tyler, ik keek in zijn mooie, blauwe ogen. Ze fonkelden als de zee op een warme zomerdag. "Nee, ik ben niet meer op hem," fluisterde ik, nog steeds nasnikkend. Ik wilde om de een of andere reden niet dat Tyler te weten zou komen dat ik op hem was. Hij vond het vast niet leuk dat ik verliefd op hem was. Maar ik kon er niets aan doen. Elke keer als ik bij hem was, leek mijn hart uit mijn borstkas te springen. Een raar, maar fijn gevoel. Ik vertrouwde hem veel meer dan ik iemand anders ooit zou vertrouwen. Tyler liet me geen seconde los, dankbaar ging ik dichter bij hem zitten.