Blijf sterk...

Hoofdstuk 9

Rose

Ik zag dat Tyler in paniek raakte. Rustig, gebaarde ik. De grijze gedaante kwam steeds dichterbij. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren. Pas toen de 'gedaante' heel dicht bij ons was, zag ik wat het was. Een dolfijn! Ik glimlachte vrolijk en zwom een rondje om de dolfijn heen. Het dier zwom vrolijk achter me aan, waar ik ook heen zwom. Voorzichtig stak ik mijn hand naar voren, de dolfijn tikte hem aan. Een rilling gleed door me heen, ik aaide de dolfijn even. Hij had een erg gladde, maar tegelijkertijd zachte huid. Tyler kwam naar me toe gezwommen. Hij aaide de dolfijn ook. De dolfijn liet alles gewillig toe, het leek zelfs alsof hij glimlachte.

Ineens schoot er een steek van pijn door mijn been. Ik moest hard op het mondstuk in mijn mond bijten om vol te kunnen houden. Iedere seconde dat ik mijn been bewoog, schoot er nog meer pijn door mijn been. Het was een helse pijn, en het leek alsof het nooit meer over zou gaan. Tylers handen grepen mijn arm en trokken me omhoog. Ik was inmiddels een behoorlijk stuk naar beneden gezakt. Angst vulde mijn lichaam, terwijl ik nog steeds omhooggehouden werd door Tyler. Het kostte hem moeite om me op een normale hoogte te houden, de inspanning die het van hem kostte was van zijn gezicht te lezen. Ik gebaarde naar hem dat hij me maar los moest laten, hij schudde wild zijn hoofd. De pijn in mijn been was nog steeds niet over. Ik voelde dat ik weer naar beneden ging en zag dat Tyler mijn hand losgelaten had. Met mijn armen wist ik mezelf omhoog te krijgen, het kostte me veel kracht en na een tijdje was ik uitgeput. De pijn in mijn been begon langzaamaan af te nemen. Maar ik moest sterk blijven, dieper zinken was gevaarlijk en dat wist ik.

Toen ik dacht aan hoe mijn leven eigenlijk was, stopte ik met het proberen te blijven leven. Ik liet mezelf naar beneden zinken. Het kon me allemaal niet meer schelen. De dood leek op dit moment veel aantrekkelijker dan het leven. Terwijl ik dieper zonk, voelde ik het leven langzaam uit me wegglijden. Ik was geen vechter, mijn leven kon me niet meer schelen. Het was te erg hoe ik thuis behandeld werd. Ik sloot mijn ogen en hield mijn adem in. Dat was het dan...