Miss Moving On

~8~

Sorry for the looooong wait! Haha. finally! Bakasyon na! Yep. Ngayon pa lang nag start ang bakasyon ko. Haha. Sareeh. Ito na po.

---

 ~8~

Habang nakaupo ako don at pinagmamadan sila, I decided na tawagan si Cas. Will he tell me truth? Or will he lie? Nanginginig kong pinindot ang call button ko. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. O kung tama ba na nararamdaman ko to.

"Hey!" bati mya mula sa kabilang linya. Nakangiti sya habang nakasandal sa upuan at hawak ng kanang kamay ang cellphone nya.

"San ka?" I tried to sound normal. But I think its too hard. As much as how I want to try that its ok, I know its not. And I suck at doing this.

"Wow. Miss mo na agad ako!" sagot pa nya. "Im serious Cas. Where are you?" nakita ko ang pagseryoso ng mukha nya. Why am I even doing this? Para akong tanga na nakahuli sa boyfriend nya na nagchi-cheat. But the truth is, hindi naman sya nag cheat kasi hindi naman kami.

"Okay. Chill lang. Im at Starbucks ok?" agad akong nakahinga ng maluwag sa sinabi nya. He didnt lie. Well, he didnt right?

"With?" napatingin sya kay Sheena may tinitingnan sa phone nito. Then he smiled, somehow naramdaman ko na nanikip ang dibdib ko. I know Cas too well. And looking at him smilling like this just by looking at a girl, this is..this is really wierd. Is it possible? But how?

"I'm alone." sagot nya. Agad kong naramdaman ang pagtulo ng luha ko. Pinatay ko agad ang tawag at pinanatili ang tingin ko sa kanila. Bakit kailangan pa nyang magsinungaling sakin? Hindi naman ako magagalit kung magsasabi sya ng totoo. Ang akin lang, he could have atleast told me about him and Shee right? After all, ano pang saysay at naging bestfriend ako?

I stayed there habang hinihintay na umalis sila. Pinagmasdan ko kung gaano sya kasaya kausap si Shee. Ganito din ba sya sakin kapag ako ang kasama nya?

Tumingin ako sa orasan at nakitang malapit na at susunduin na ako ni Cas. I typed my text message and it says;

Sorry. Wag mo na akong sunduin. May lakad pa pala ako with Ate Zoey.

Somehow, I felt guilty. Nagsinungaling ako. But I cannot do anything about it. Hindi ko pa sya kayang makausap. Hindi ko pa kayang harapin sya. Something is really wrong with me. And I hate myself for that.

Nakita kong binuksan nya ang text message at agad na sinagot iyon. Tiningnan ko ang phone ko at nakita ko ang sagot nya.

Fine. Enjoy ok?

I decided na wag na lang sagutin ang text message nya. Nawawalan ako ng gana. Sasabihin ko na lang na hindi ko napansin kasi nag eenjoy ako kasama si Ate Zoey.

Nakita ko ang pagtayo nilang dalawa hanggang sa paglabas ng coffee shop na iyon. Tinitigan ko lang sila hanggang sa mawala na sila sa paningin ko.

I just dont know what to do.

---

"Parang kayo talaga." sabi ko kay Ate Zoey habang nakatingin kay Kuya Chase. Nginitian lang ako ni Ate Zoey. "Hindi kami ok? Sometimes, just being friends is enough." sagot nya saka ako hinainan ng lasagna na niluto nya.

Since sinabi ko na rin naman kay Cas na magkikita kami ni Ate Zoey, tinotoo ko na lang. Ayokong magmukmok sa bahay at isipin ang kasinungalingan nya sakin. Kahit papano, gusto ko munang kalimutan ang nangyari kanina.

"But...a boy and a girl can never be just friends." tiningnan nya ako saka ngumisi. "Really? Like you and Cas?" I rolled my eyes in her. "Walang kami ni Cas." dahilan ko pa. Which is, totoo naman diba?