The dark road by my side

يونگي - شايد شروعي جديد

"خب فكر ميكنم خيلي هم بد پيش نرفت نه؟" نامجون در حالي كه فرمون رو چرخوند و وارد خيابون اصلي شد منتظر جواب من موند اما چيزي دريافت نكرد جز يه اشاره ي ساده اونم با سر پس وقتي ماشين رو پشت چراغ قرمز متوقف كرد سمتم چرخيد و بعد از اين كه كمي بهم خيره شد گفت:"حالت خوبه؟تو امروز كاره اشتباهي نكردي" لب هام رو روي هم فشار دادمو به چشم هاش كه پر از نگراني بود نگاه كردم:"نميدونم!"

"چي رو نميدوني؟تو قبلش مطمئن بودي كه ميتوني ملاقات با مادرت رو تحمل كني و حالا كه ازش سربلند و زنده بيرون اومدي نميدوني؟"

درد توي معدم كه از استرس و ناراحتي به سراغم اومده بود ناديده گرفتمو دستم رو توي هوا تكون دادم:"نميخواستم اين طوري هم بشه! من زود از كوره در رفتم و گريه اش انداختم در صورتي كه خودم كسي بودم كه گفتم هيچ جوره حاضر نيستم اشك هاش رو ببينم"

نامجون نفس عميقي كشيد:"هيونگ،مادرت نسبت به گذشته عذاب وجدان داره و تو نميتوني كاري درباره اش انجام بدي! يعني ميتوني چند وقت يه بار به ملاقاتش بري اما نميتوني احساساتت رو بكشي يا مثلا زمان رو به عقب برگردوني و درباره ي آينده بهش هشدار بدي.ميدوني،قسم ميخورم حتي اگه حرف از بچگي هات هم نميشد و تو عصبي نميشدي،مادرت با چند ثانيه خيره شدن بهت ميزد زيره گريه! اما فقط زياد بهت نگاه نميكرد تا حس بدي نداشته باشي! بهم اعتماد كن"