I hate you Boss

Chapter 6

My grinned came up in an instant when I catch in my periphery a figure of a very petite woman. I know, everyone has a price and this woman can't be an exemption, can she?.

I strode confidently to my office, upon opening the door a caffeinated aroma welcomed my senses. There, a cup of coffee are seated above my desk. Looking at it, I can't help but remember that day I was so pissed because I was expecting that goddamn secretary to make me one. But, why did I got pissed? Yeah, I admit, I kinda like her coffee and I paid her to do that ngunit kung hindi ko pa itinawag sa intercom ay hindi pa ako ipagtimpla and the rest was history.

I push the button of the intercom and ask her to come. Wala pang minuto ay kumatok na ito at bumukas ang pinto. She's still wearing that shoes na bumukol sa akin. There's no extraordinary in her, infact everything is ordinary.

I crossed my arm and lean my back on my swivel chair trying to look intimidating infront of her.

"So Miss. Avila, am I right? I guess you were tempted by the offer so you come back, all I wanna say is enjoy your job, it's my plesure as your boss to fully compensate my employee" the tone was said flatly with a little bit of sarcasm.

I saw her right eyebrow raised, this woman really cannot be shut down.

"Ah, Salamat pala kung ganoon sir, uhmm sir may papapirmahan po ako sa iyo"

She step forward and gave the documents to me. Yeah right, everybody has a price. You just know the right amount to buy someone.

"A Loan Agreement, I see" I started scribbling my signature with an accomplished smile. I told you, I was born to win, and this piece of paper I am signing right now is a proof that I won.

"Ayon kasi sa kontrata ko, pwede ko daw yang makuha ngayon sa simula ng araw ng trabaho ko, so bakit ko pa po ba patatagalin kung pwede namang madaliin. Hayaan mo sir, pagkabayad na pagkabayad ko sa mga iyan, pwede niyo na ho ako i-fire ulit"

I almost tear the paper after hearing her last statement. So, the loan was really a good clickbait, but this woman is not stopping. Does she knows I am the boss here while she's talking recklessly infront of me?.

"Well see then Ms. Avila" I handed over the paper and look at her intently. I cannot really find fear or admiration from her eyes, but anger and disgust.

"Ah, salamat sir"

I know sarcasm when I heard one and yeah! That was a pure sarcasm.

"Wait Miss Avila"

She halted, and turned slowly.

"Sir? May sasabihin ka pa?"

"Have you arranged my schedules right now? If not, cancel all my meetings today, I have some FUN things to do"

Tumango ito at peke akong ngitian.

"Okay sir, Copy!"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nagngingitngit ako ngayon habang nag eekis ng mga schedule sa appointment book ng amo ko. Kakagigil talaga ang asta ng kumag. Kung hindi lang kailangang-kailangan ko ng pera ay imposible talagang babalik pa ako dito. Pero, pag titiisan ko hanggang sa makabayad ako sa letseng utang na ito at lalabas ako sa opisinang ito na nakataas noo.

Tumunog ang cellphone ko at nakita kong ang nakaregister na numero ay numero ng Tiya Sonya ko, siya kasi muna ang nagbantay kay tatang sa ospital habang nandito ako, nagtatrabaho. Agad ko namang sinagot.

"Hello Tiya"

"Crisanta, nagising na si Kuya at ikaw ang hinahanap"

Tumulo ang luha ko dahil sa tuwa. Iyon lang ang hinihintay kong balita sa araw na ito. At mas sumaya ako dahil na-alala ako ni tatang, ibig sabihin noon ay walang naging problema sa pagkabagok ng ulo nito.

Hindi ko na naisaayos ang desk ko at mabilis na nagtungo sa pintuan ngunit na-alala kong nasa loob pala ang boss ko, kahit mabigat ang loob ko ay napilitan akong bumalik at magpaalam. Bahala na kung papayag siya o hindi. Pupuntahan ko talaga si tatang sa Ospital, kahit pigilan pa ako ng isang libong Jacobo Villafuerte the III.

Kumatok muna ako at pumasok sa opisina nito. Hindi nakaligtas ang pag ngiting aso nito habang nakatingin sa laptop.

Tumikhim ako para ipaalam ang presensya ko sa harap niya. Tumingin naman sa akin ngunit biglang nangunot ang noo nito ng makitang dala ko ang bag ko.

"Sir, may pupuntahan ho muna ako, babalik naman ako pagkatapos ng Lunch"

"An employee doing an out-of-the-company-errand on this broad daylight, interesting. Have you forget, this is your first day and I don't like employees who does not respect working hours, anything personal must be done outside office hours and I bet you already know that Miss Avila"

"Alam ko ho iyan Sir, pero hindi din ho bastang personal matter ang pupuntahan ko" matigas kong sabi.

Ayoko na sanang patulan ang taong ito ngunit bigla nalang itong tumayo at dahan-dahang naglakad papunta sa akin. Ngunit, imbis na matakot ay sinalubong ko ang mga mata niya.

"You know Miss Avila, You are too full for a petite woman. I find it annoying, at alam mong masama akong magalit" may pagbabalang sabi nito.

Isang dangkal nalang ang layo namin sa isat-isa ng huminto siya sa harap ko. Nakadungaw siya sa akin na para akong kutong kaya niyang tirisin ano mang oras. Malapit na akong tablan ng takot ngunit pinanindigan ko ang sarili ko.

"And you, as unaffected as you can be never bat an eye. Or are you just projecting that aura and pretend someone you are not?"

Hindi ko napigilang duruin ang dibdib niya. Paraan ko na rin iyon upang makalayo dahil parang nangangatal na ang leeg ko kakatingin sa kanya, ang taas kaya niya.

Mukha pa itong nagulat dahil sa ginawa ko.

"How dare you!" Malakas nitong sabi. Doon, bigla nalang akong nahintakutan. Akala ko ay saktan niya ako kaya tinakpan ko ang teynga ko.

"Wag po sir, k-kailangan ko lang talagang m-makapunta sa O-ospital, Kagigising lang ng tatay ko na n-nawalan ng malay m-magdadalawang araw na n-ngayon, sir, m-maawa ka" hindi ko napigilang mapahagulhol.

Wala itong reaksyon, akala ko ay wala itong pakealam kaya ay dahan-dahan akong napaluhod sa paanan niya. Nakita ko ang pagkahulog ng isang butil ng luha ko sa sapatos niya kaya ay dahan-dahan kong pinunasan iyon kahit nanginginig ang kamay ko.

"W-wala na hong ma-aasahan si Tatang sir, a-ako nalang. K-kaya nanghihingi ho a-ko ng pang-unawa sa iyo. M-aawa po kayo sir" sunod-sunod na nagsipatakan ang mga luha ko, kahit anong pahid ko ay hindi ma-ubos-ubos.

Katahimikan ang namayani sa loob ng opisinang iyon. Mga hagulhol ko lang ang naririnig ko ngunit hindi pa din gumalaw ang lalakeng nakatayo sa harap ko.

Napatigil ako ng sa wakas umalis na sa harapan ko ang may ari ng mga paang iyon. Ang tunog ng sapatos niya ay napakalakas sa aking pandinig.

Nahihiya akong mag angat ng tingin. Ayaw kong makitang kina-awaan ako. Ayaw kong pagmukhaing kawawa.

"Stand up, Make sure you'll be back after lunch" seryosong saad nito.

Kahit nahihiya ay pinilit kong tumayo at nag bow nalang sa kanya. Wala na akong boses para magpasalamat.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Half an hour passed and I was still looking blankly at the wall. I was not expecting that, I was in for a game and I thought I played it well. Iyon ang purpose ko kaya gusto kong mag stay sa opisina to pissed the person who got the nerve to stepped on my ego but at the end, I was left here feeling like an asshole.

It was not the first time seeing girls cry infront of me, all for the same reason, being heartbroken by me.  But this one is the first woman who cries and beg all for her father. And it seems like I was not so ruthless after all after seeing that tear fell unto my shoes which with a shaking hands wiped gently by her. That was the first time I felt so asshole, the first time I want to punch myself. To curse myself.

"Arnel, can you find it out what happened to Miss Avila and her Father? Call me if you find something"

I heaved out a sigh after that call. This is too much for me to handle and staying inside this office is not helping. So, I decide to drop by at Lucid's, I need a drink, a strong one.

TO BE CONTINUED...