Love Is About Trust

5.Just this once

چندبار دیگه پیامکی که روی گوشیش اومده بود رو چک کرد.بعد از خونه ی اون پسره ی مزاحم برگشته بود خونه و تا الان هم کاری نداشت.

نمی فهمید این پول از کجا به حسابش واریز شده و تنها راهش تماس گرفتن با ووبین بود. ووبین کسی بود که تسویه ی روزانه ی پرسنل رو انجام می داد پس بهتر از هرکسی می تونست به سوالش جواب بده.

-نظرت راجع به خونه موندن تغییر کرد؟

بعد از ماجرای دیشب به کل امیدش رو برای جمع کردن پول از دست داد و ترجیح داد یه روز به خودش استراحت بده بلکه درد دنده اش کم بشه. بالاخره باید خودش رو برای برگشت اون عوضی ها آماده می کرد.

-نه زنگ زدم یه چیزی بپرسم.

-چی شده؟

-امروز به حساب من پول اومده.

-خوب؟ عجیبه؟ حقوقت رو گرفتی دیگه.

زیر قابلمه ی آب جوش رو کم کرد و از خنگی ووبین سری تکون داد.

-ولی من که دیروز کار نکردم.

-چطور کار نکردی، پسر؟ نکنه سرت ضربه خورده؟ خونه ای که دیروز رفتی یادت رفته؟

-پول اونه؟

-نه آقای چون خیلی یهویی تصمیم گرفت بهت پاداش بده.

شوخی بی مزه ووبین نتونست جلوی اخمی که روی صورت سایه می انداخت بشه.

-پول رو پرداخت کرد؟

-نباید می کرد؟ اونجا اتفاقی افتاد؟

انگشت هاش به کانتر جمع و جور چنگی زد تا کمی از خشمی که تو وجودش شعله می کشید رو خالی کنه. چطور جرات کرده بود بعد از اون مزخرفات بهش پول بده.

-نه فقط یکم خسیس به نظر می رسید.

-جدی؟ ولی پول رو خیلی زود واریز کرد. بعید می دونم تا اون موقع ها حتی نصف کار رو هم انجام داده باشی.

-باشه ممنونم.

تماس رو بی هیچ حرف دیگه ای قطع کرد و گوشی رو با حرص روی کانتر کوبید. ترک های صفحه اش انقدری بود که نگران افتادن یه ترک جدید نباشه.

-این عوضی...

***

-هنوزم نمی خوای بهم بگی؟

فرمون رو به سمت راست چرخوند. از تماس طولانی با پسر خسته شده بود اما تهیونگ کوتاه بیا نبود.

-چیو بگم تهیونگ.

-خونه رو واسه ی چی می خواستی؟

-اگه می دونستم انقدر فضولی هیچوقت ازت چیزی نمی خواستم.

-خیلی خوب بابا قهر نکن. حداقل بگو خونه ام چطوری انقدر تمیز شده؟

آخرین کوچه رو هم پیچید و وارد مسیر مستقیمی شد که اون رو به خونه می رسوند. از وقتی از شرکت راه افتاده بود تهیونگ بهش زنگ زد و بعد از کلی حرف زدن راجع به مهمونی دو روز پیش آخر بحث رو به این رسونده بود که یونگی دیروز تو خونه اش چیکار داشت.