Chapter 5: Eros

41 3 0
                                    

Chapter 5: Eros

Are we really unfortunate? Or we're just making wrong decisions? The moving lights from the street lamp was keeping my head in a fuzz. I can barely see the highway we're driving through. The cold breeze of the air was touching my skin softly, as if telling me that everything will be fine. Tanging ugong lang ng makina ng motor ang naririnig ko, kasabay ng malalim na paghinga naming dalawa sa isang malamig na gabi. Bahagya akong napadaing nang maramdaman ang kirot sa tiyan ko na gawa ng malakas na pagkakasuntok ng mga lalaki kanina. Suddenly, I felt warm hands scooping mine which is currently around the waist of the man who just saved me from a dangerous incident, Eros.

Ramdam ko ang muling paglakas ng tibok ng puso ko. Nanunubig ang mga mata ko dala nang biglaang pagbalik ng mga emosyon na nawala kanina. I can hear his heavy breathing and I can feel his hands trembling but he still keep on driving us home. The rusty scent of blood engulfed my nose as I leaned on his back. He's wounded, and that's because of me. Dahil sa kagustuhan kong makahanap ng bagong matutuluyan, I almost risked the life of the person who's saving me every single time. Since Day 1, he's been there, yet I didn't saw that and ended up taking the different path. Bakit nga ba ako lumalayo sa kanya? I'm such a fool. I'm so stupid and selfish.

"E-Eros, I'm sorry," I whispered as I felt the warm tears flowing down my cheeks. I'm really sorry.

"Sshh. Malapit na tayo sa apartment ko." His hoarse voice was an indication that he was unwell too. He's hurting more than me, and that's my fault. If I only didn't do it...

Minutes passed and we finally arrived at his apartment. I'm glad that I can move my legs now which recently lost their strength earlier. Aminado akong mas mabigat siya sa akin pero kinaya ko siyang dalhin hanggang sa makapasok na kami sa loob. Maybe because of the adrenaline rush that's keeping me wide awake. I let him lay on the couch at agad akong pumasok sa loob ng banyo niya.

I can no more feel the pain in my stomach. The only thing in my mind right now is him. I need to save him. I opened the medicine kit on his bathroom. Nang mahanap na ng mga kamay ko ang kakailanganin ay agad akong bumalik sa kinaroroonan niya. Blood stains were evident on his shirt. Nag-uumpisa na namang tumulo ang mga luha ko habang tinitingnan ko siya. His lips are bleeding; the side of his head is bleeding. Pati ang mga kamao niya, may dugo rin. Anong ginawa mo Yuen?

Una kong kinuha ang bulak at nilagyan ito ng cleansing solution. I started rubbing it lightly on his wounds. Sa pagkakaalam ko, kailangan ko munang malinis ang mga 'to before I can put Betadine on them. I wish the doctors aren't disappointed with me. Bahagya siyang napadaing dahil sa ginagawa ko kaya agad kong hinipan ang parte kung saan ko pinapahid yung bulak. Alam kong gising pa ang diwa niya ngunit hindi niya lang kayang idilat ang mga mata dahil sa labis na pagod. I stared at his face while busy cleaning his wounds. Magmamarka ang mga sugat na 'to at alam kong matagal pa bago mawala. Damn. I felt guilt all over while treating him.

Ang malas, malas ko talaga. Lahat na lang ng taong nakapalibot sa akin, nadadamay. As if I was the jinx making them unfortunate. Ang tanga, tanga mo, Yuen. Napasinghot na lang ako habang nilalagyan ng panibagong gamot ang mga sugat niya sa mukha. Hindi ko mapigilang umiyak sa sinapit naming dalawa ngayon. Lalo na siya.

"Bakit ka ba kasi nandoon? Paano ka napunta doon?" biglaan kong tanong. I'm not sure if he can still hear me. Pero sa paraan ng paghinga niya ngayon ay alam kong gising pa siya. Inilipat ko ang bulak sa gilid ng labi niya nang bigla niyang hinawakan ang kamay ko at dumilat.

His grey orbs are staring at mine as if hypnotizing me to fall deeper into his trap. It was mysterious enough that I couldn't read it. But it glinted when he saw my tears. Is he mad? Of course, that's possible. Who would dare to risk their life just to save a stranger like me? Or maybe I wasn't a stranger in his eyes? Ang gulo.

20000 Milliseconds (BoyxBoy)Where stories live. Discover now