Waiting Shed [COMPLETED]

Shed 7

Warning: Violence (Is some of you waiting for this part?)
-

W A I T I N G  S H E D  7

Linus Griffin Esquivel's Pov

Nakangudngud ang ulo ko sa matigas na semento habang walang humpay sa pag-agos ang dugo mula sa noo ko.

Maka-ilang beses na binonggo ni Papa ang ulo ko sa pader. Ilang beses hampasin ang katawan ng baseball bat, pero kahit isa, hindi ako sumubok lumaban.

"Pinagsisisihan kong binuhay pa kita! Hayop ka!" he's fuming mad. He doesn't care how it felt to be accented to the hard rough floor.

Unti-unting nawawala ang pandinig ko at tanging sigaw niya at ang kalampag ng pintuan ang naririnig ko.

"Pa! Buksan mo 'to please! Kuya!" Rilus shouted outside with fear. Siya ang lumakalampag ng pintuan kanina pa. Alam kong kasama niya si Mama na tahimik lang na nakikinig. Wala nang bago.

Nilingon ni Papa ang pintuan habang nakasakay sa akin. "Manatili ka lang diyan, Rilus! Hayaan mo akong bigyan ng leksiyon itong kapatid mo!" sabat niya.

Gusto kong ngumisi sa sakit na nararamdaman pero mismong labi ko, napagod na sa pagpapanggap.

"Kuya! Do you hear me? Open the door please! I'll help you! Kuya!" Rilus continued tagging the locked door. Pero ni-isa, walang pumansin sa amin ni Papa sa kaniya.

Pina-ubaya ko ang sarili ko hanggang sa mapagod siya. Hanggang sa mawala ang galit niya.

Sinong hindi magagalit kapag ang anak mong inaasahan makakagraduate ngayong taon ay hindi makaka-akyat ng stage dahil bumagsak sa research thesis? Hindi ako makakapag-kolehiyo dahil may bagsak ako.

Ang pagkabingi ko ay nadagdagan ng pagkabulag pansamantala.

My body became numb. My whole system stopped that I can't felt the new punches Papa gave on my body. Hindi ko na nararamdaman ang sakit. Tanging pang-iinit lang ng katawan ko ang nararamaan ko at gaya ng nakasanayan ko, titigil din siya kapag mapagod na.

Nang umalis siya sa katawan ko ay hindi na ako nakatayo. Naramdaman ko nalang ang pag-alo ni Rilus sa katawan ko at pilit inaalalayang tumayo.

Doon ko lang naramdaman lahat ng pananakit ng katawan ko. Lahat ng hapdi at sakit. Naghalo sila sa buo kong katawan pero pinilit ko pa ring makatayo.

"Kuya..." Rilus whispered croakly. Kahit na hanggang leeg ko lang ang ulo niya, sinikap niyang pasanin ako at dalhin sa kwarto niya.

When we went out of the office, I saw Mama standing right before door, her face is still stoic but I noticed something strange of her. Her eyes were full of unshed tears.

But I did not think of it further when my head ached kaya mabilis akong inakyat ni Rilus sa kwarto niya. At kagaya ng parating nangyayari, he cured my cuts and bandaged it.

He let me rest for while, while talking to me to at least ease my aches.

"I'm really sorry, kuya. This is all because of me." He said painly. Hindi siya makatingin sa akin ng diretso.

"Hey, come here," I called him. He doubtly walked near me, on the side of the bed.

When I can finally reach him, I tapped his shoulder and nuzzled his hair.

"I'm your older brother. It's my responsibility to take care of you and avoid you from danger. As long as I can, I will protect you." I smiled on him.

"Your Kuya Linus will protect you. And this family." I uttered hoarsely. Hindi ko na masyadong nararamdaman ang pananakit ng katawan. My brother is really my cure after all.