Shed 10

171 21 29
                                    


Warning: Please listen to song Just missing you by Emma Heemsters to feel this part. Iyan ang pinapakinggan ko habang nagsusulat ng part na 'to e. And this is the last part! Epilogue na pagkatapos!

W A I T I N G  S H E D  10

Someone taught me one lesson that I just realized he taught me.

You have to fight through some bad days to earn the best days of your life.

Pakiramdam ko, nilaglag sa walang katapusang butas ang katawan ko. My body was rushing down for so long and I lose my sanity and correct way of thinking. Ang sama sa pakiramdam. Ang sakit sa damdamin.

It was all black. I can't see anything.

And I thought I will be forever trapped inside that trance but unexpectedly, a light came in and gave me source of sight to the unknown place. But it was all plain as I gain my blurd vision. I can't figure anything.

Until I felt a raging force that kicked my body down the hole. From my feet, through my veins that ran to my head but more particular on my chest.

Kasunod nang pagbalik ng mga ala-ala ko, ay ang pagbulusok ng katawan ko sa butas hanggang sa maramdaman ko ang malambot na tela sa likuran ko.

My lips parted widely and gropped an air to breathe. I badly want to search some air to satisfy my long lost oxygen.

Kasunod na naramdaman ko ang dalawang magkadaop na kamay na binobomba ang dibdib ko sa mabilis na paraan. It helped me find some air.

"Her heart rate are now stable, doc!"

Nanatiling naka-awang pa rin ang mga labi ko para maghanap ng hangin. Natigil ang mga kamay sa pagbomba. At ang nakabuka kong labi ay tinapkan ng oxygen mask kaya naging hindi na mahirap sa akin ang paghagilap ng hangin. It supported me.

"She's revived." I heard the voice again. I can clearly hear them. But my body can't be moved. Hindi ko maigalaw kahit ang isang daliri ko.

"Her vitals?" I heard an another voice of a man.

"90 over 120, doc." Naaninaw ko ang nakaputing lalake na may sinulat sa medical board niya.

Sa kabila ng oxygem mask na suot, sinubukan kong magsalita.

"T-t-tul-long..." I was stuttering without a sound. Sinubukan kong muling magsalita pero ganoon pa rin ang nangyari. No voice came out on my mouth.

Wala akong boses.

"T-tulon-g..." pero kahit sarili ko, hindi ko marinig.

Humarap ang doctor sa akin, at ganoon na lang ang panlalaki ng mga mata niya ng makitang mulat ang mata ko.

He immediately called the nurse who assisted him. Sabay nila akong hinarap at may kung anong kinuha ang doctor na parang flashlight at inilawan ang mga mata ko.

I felt the sting radiation of the light that penetrated my eyes. Marami pa akong narinig na ginawa ng magmamadaling nurse.

At nang bitawan nila ang mata ko, the doctor smile triumphantly. He raised his head for me to got the vision of his adams apple. He sighed and I saw a drop of tear fell from his eye.

He was happy. Together with the same crying nurse as they examined my whole body.

Lumapit siya sa akin. "Hey, Fliore, can you hear me?" aniya.

"If you can hear me, try to move your index finger." The doctor said. Sinubukan kong igalaw ang hintuturo para ipahiwatig na naririnig ko nga siya.

The doctor nodded happily when I succeeded moving my index finger.

Waiting Shed [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon