My Haven in Cebu | 𝗰𝗼𝗺𝗽𝗹𝗲𝘁𝗲𝗱

Chapter Nine

Chapter 9

"Huwag po, maawa po kayo..." Umiiyak na sambit ko habang pinipigilan ang kanyang kamay sa paglapat sa mga hita ko.

"Pota ang kinis na kahit bata pa,"

Pumikit ako ng mariin at taimtim na nagdadasal na sana ay may tumulong sa akin. Patuloy na tumulo pababa ang mga luha ko habang patuloy pa rin ang lalaki sa paghimas sa akin. Nasa ilalim kami ng tulay at madilim dito. Nasisiguro kong walang makakita sa amin kaya nanginginig na ako sa takot sa ano mang gawin ng lalaking ‘to sa akin.

"Hmm, natitiyak kong masarap ka." Nakangising aniya at dinilaan ang pang ibabang labi.

Patuloy pa rin sa pag agos ang mga luha ko. Nanginginig na rin ako sa takot sa maaring gawin niya sa ‘kin. Tahimik lang akong natutulog sa ilalim ng tulay ng biglang may lasing na dumating at ito ang kinahantungan ko.

Hinalikan niya ang leeg ko kaya nagpumiglas ako. Sigaw ako nang sigaw, nagbabakasakaling may makarinig at matulungan ako.

Lord please, parang awa niyo na. May mabuting tao sanang makatulong sa akin.

"Pota, manahimik ka kundi tagos hanggang buto ‘tong kutsilyo ko sa tagiliran mo."

Napahagulhol na lang ako sa sinapit. I wish I weren’t in this situation. Kung sana lang ay hindi ako iniwan ni nanay, e ‘di sana hindi nangyayari sa ‘kin ngayon ‘to.

Napamulat ako ng may marinig akong tunog ng patrolya. Bumilis ang tibok ng dibdib ko at luminga linga para makita ang mga pulis. Natunugan yata ng hayop ang pulis kaya biglang tumayo at tumakbo kaso corner na siya kaya nahuli.

"Maria!"

I open my eyes to see who wake me up from my nightmare. Habol ang hiningang tinignan si ate. I space out as tears running down my cheeks. Naalala ko na naman. How badly I want to forget it so much. I was abused sexually. Not raped but abused. Masakit maalala ang nakaraan na gustong gusto ko ng kalimutan.

"Maria what happened? Why are you crying? Anong nangyayari sa ‘yo?" Ate ask panicking.

"A-ate..." Umiiyak na sabi ko at niyakap siya.

"Shhhh, I’m here now. What’s wrong?"

"A-te n-napa.. napanaginipan ko na naman a-ang.. nangyari dati..."

"Gusto mo ba bumalik tayo sa psychiatrist? Let’s seek help. Don’t overthink please, it might affect your mental health."

Umiling ako at pinahiran ang luha. I do the breathing exercise to calm myself. We were at the house right now and it’s early in the morning. Kakagising ko lang galing sa napakasamang panaginip na hiling kong sana ay ‘wag ng maulit pa.

"I am now okay. Umaatake lang talaga paminsan minsan pero kaya ko pa ate."

She sighed and nod. "Okay but please kung may problema ka man ‘wag mong sarilihin. As much as possible open up. If you don’t want to be back at treating you in hospital then help yourself. Maria even if many people are here to help you, at the end of the day no one can comfort you but yourself only. Nandito ako para tulungan ka at handa ako pero alam kong mas matutulungan mo ang sarili mo dahil kilala mo ang sarili mo, ikaw ang mas higit na nakaka-alam kung paano mo matutulungan ang sarili."

I smiled. This is the reason why I love her so damn much. She helps me to recover from my traumatic experience. She help me regain my self. She help me to live this second life.