Her şeyden kaçıyordu oysa ki,
Aklında dönüp duran kirli anılardan, cevabını bulamadığı sorulardan ve geçmişinden. İçindeki fırtınada savrulup duruyordu, yaprak gibi.
O bir çiçek kadar güzel, ölüm kadar tehlikeliydi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
B Ö L Ü M : KARDEŞ YARASI
Zaman durmuş, o anın içine hapsolmuş gibiydim. Etrafımdaki tüm sesler canlılığını kaybetmişti. Kulaklarıma dolan tek ses, hızlanan kalbimin sesiydi. Birbirine yapışan kirpiklerimi zorlukla aralayarak gözlerimi onun kahvelerine çıkardım. Afallaması bakışlarına yansımıştı. Böyle bir şeyi beklemediği açıktı. Bende kendimden bunu beklemiyordum. Sadece onu öpmek istemiştim. Mantığım aklıma bağırsa da, ben kulak asmayı tercih etmiştim.
"B...ben özür dilerim." Diye konuştum hızla. Bir şey demesine izin vermeden koşar adımlarla oradan uzaklaştım.
Salak Lavinya!Niye öpüyorsun?
Dışarı çıktığımda soğuk hava yüzümü yalayıp geçti. Gözlerimin önüne sürekli az önce yaşananlar gelince heyecandan kalbim ağzımda atıyordu. Kafamı gökyüzüne kaldırarak derin bir nefes aldım. Kendimden yapmayı beklediğim en son şeyi yapmış, onu öpmüştüm. Bunca yaşananlara rağmen hem de.
"Lavinya." Dudaklarından dökülen ismim, beni bulunduğum bataklıktan tutup çıkardı. Yanıma geldiğinde bakışlarımı ona çevirdim. "Az önce içeride yaptığın şey de neydi?" Dedi keskin bir dille.
"Konuşmak istemiyorum." Dediğim şeyden sonra yanından geçmek için hareketlendiğimde, elleri kelepçe gibi bileğime dolandı. Gözlerimi ağır hareketlerle gözlerine çıkardım. Sonu olmayan bir uçurum vardı. Baktıkça insanı tehlikeye sürüklüyordu.
Ne diyecektim şimdi? Seni öpmek istedim mi?
Sorduğu sorunun cevabını daha kendim bile bilmiyordum. Aramızdaki koca sessizlik her saniye büyürken verecek mantıklı bir cevap aradım. "Seni dinliyorum." Dedi sakince.
"Ben..." Telefonun sesi gerginliği bölerken cebinden çıkarıp kimin aradığına bakmadı bile. Şu an tek odağı bendim. Yutkundum. Bana böyle dikkatli baktıkça kelimeler dilime dolanıyordu sanki. Telefon uzun bir süre çalıp sustu. "Belki önemlidir açsaydın." Diye konuştum son bir kez şansımı deneyerek.
Dudaklarını araladığında telefon tekrar çaldı. Ağzının içinde birkaç küfür mırıldandığında cebinden çıkarıp ekrana baktı. Kaşları çatılmıştı. Aramayı yanıtlayıp kulağına götürdü. "Bir şey mi oldu güzelim?" Sesinin böyle endişeli çıkması karşı taraftakinin kim olduğunu merak etmemi sağlamıştı. Ayrıca güzelim mi demişti o? Merakım ikiye katlanmıştı. "Tamam, sakin ol geliyorum. Yarana baskı uygula." Kaşlarım çatılmış olanı anlamaya çalışıyordum.
Reha'yı bu kadar korkutan kişi kimdi? Onun biri için endişelendiğini, korktuğunu görmek bile çok garipti. Telefonu kapadığında arabaya doğru ilerledi.
