Her şeyden kaçıyordu oysa ki,
Aklında dönüp duran kirli anılardan, cevabını bulamadığı sorulardan ve geçmişinden. İçindeki fırtınada savrulup duruyordu, yaprak gibi.
O bir çiçek kadar güzel, ölüm kadar tehlikeliydi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
B Ö L Ü M : KALBE GİREN AŞK
Bazen kurmuş olduğumuz hayallerin, gerçek olmasını defalarca hayal eder ve içimizdeki umut bahçesine tek tek tohumlarını ekerdik. Gerçekleşebilmesi ne kadar imkansız gelse de, onun olanağına sığınmak iyi gelirdi. Böyle böyle daha kararlı hissederdik kendimizi. Hayatta bir hayaldi ya zaten. Kafamızdaki, kalbimizdeki gerçek olmasını istediğimiz şeylerin, gerçekliğini yaşatmak için yaşardık.
Gözlerimi hemen karşımda oturan, sevdiğim adama çevirdim. Dirseğini masaya yaslamış, kıstığı gözlerinin altından dikkatle masada dönen sohbeti dinliyordu. İç geçirdim. Hayalim oturuyordu karşımda. Sürekli kafamda farklı farklı anları planladığım, kadrajımda dönen ufacık imkanların bile bana iyi geldiği o hayal. Gözleri gözlerimi bulduğunda, bakışlarına işlenen sevgiyi hissettim.
"Kimin aklına geldi bu yemek fikri." Uras'ın sorduğu soruya, öğrenci edasıyla elimi kaldırarak cevap verdim ve güldüm. "Valla iyi oldu." Söylediği şeye gururla göğsümü kabarttım. Reha bu tavrıma dudak kıvırırken, masadakiler gülüştü. Tabağımdaki tavuk parçasını kesip ağzıma attım.
"Bence bu akşamdan sonra her şey daha farklı olmalı." Arya'nın dedikleriyle herkes ona dönerken heyecanlandığını görebiliyordum. Kadehini eline alıp şarabından aceleci bir yudum aldı ve masaya bıraktı.
"Yani siz erkekler istediğiniz kadar aksini iddia etseniz de, hala birbirinizi sevip kardeş saydığınız belli." Durdu ve anlamaz bakışlarını hepsinin üzerinde gezdirip devam etti. "Ee, o zaman neyin inadı bu. Yani eskisi gibi olmanız için hepinizin adım atması lazım." Dediklerine kelimesi kelimesine hak verdiğim için bende cümlesine bir şeyler ekledim.
"Uras, mesela sen. Alkın'la aranızdaki bu problem ne bilmiyorum. Bizlere anlatmak zorunda değilsiniz ama birbirinizle konuşup çözebilecek olgunluğa sahipsiniz." Masada sessizlik oluştuğunda aslında söylediğimiz şeylere hak verip, düşündüklerini sezdim.
"Ben Reha'yı da, Uras'ı da hala çok severim. Biz zorlukları birlikte atlattık. Bu hayata tutunmayı, yer edinmeyi deneyimleyerek, hep birlikte öğrendik. Bazı yanlış anlaşılmalar oldu. Onlar bana değil, başkalarının söylediklerini gerçek saydılar. Bu bana sevmenin zararlı olduğunu gösterdi." Alkın tüm samimiyetiyle içindekileri dökerken masada çıt çıkmıyordu.
Gözlerim ufacık bir an Uras'a ve Reha'ya kaydı. İkisininde gözlerinden geçen geçmişi yakaladım sanki. "Çünkü aslında ben o zamanlar birilerine değer vermeyi, sevmeyi, kardeş saymayı onlardan öğrendim. İlk hatada beni itmeleri, sevginin ruhta yaralar açabileceğini öğretti." Dolan gözlerimi kırpıştırdım ve iç çektim.
