Ay Işığı 🌙

Özel bölüm 00:00 Kaybediş...✨

                                                                             2.BÖLÜM

Kendinizi belli edin ay ışıklarım

O gün orada her şeyi mi bırakıp gideceğim aklıma gelmezdi.Ben daha yeni kavuşmuştum ona her şeyin daha yeni başladığını düşünüyordum aslında her şey orada başlayıp orada bitti...

 Aylizi mi istiyorlardı ben nasıl verirdim yavrumu.Orman da biraz daha oturduktan sonra kalkıp yürümeye başladık Aylizim üşümesin diye artık bir yardım bulmamız gerekiyordu.

En yakın hastaneye gitmemiz gerekti çünkü küçük Aylizim'in bir an önce doktora görünmesi lazımdı.

Yürüyorduk Aylizim güzel kızım benim kucağımdaydı ilerlerken ileride bir ses duydum ve bir ışık gördüm. Eşime yani Burak.Ona döndüm oda görmüş ve duymuştu benim gördüklerimi beni hızlıca önümüzdeki ağacın arkasına çekti ve sessiz olmamı söyledi ne olduğunu sorduğumda"Sus."dedi. Ayliz kucağımda mırıldanmaya başladı. Burak elimden hızla aldı miniği mi "Ne yapıyorsun sen?"kulağıma doğru yaklaşıp "Eğer bizi fark ederlerse ben kızımızı korumak için alıp kaçacağım sende kaç arkana bile bakmadan tamam mı? Bak her şeyi anlatacağım ama sonra şuan ne yeri ne de zamanı."dediğinde sadece kafamı sallamakla yetindim boğazımda bir yumru hissettim onu kaybetme korkusu kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissettirdi ses gittikçe yaklaşıyordu minik kızımın elini tuttum ve kokusunu bir kez daha çektim içime üstüme kokusu sinmişti miniğim çok güzel kokuyordu.

Orada biraz daha kıpırdamadan durduk ama bizi fark ettiler.Burak arkasına bakmadan koşmaya başladı"Kaç!"diye bağırdığın da ne yapacağımı şaşırmıştım ne bok dönüyordu bilmiyorum ama her şeyin boka sardığını biliyorum.

Koştum nefesim kesilen kadar.Burak izini kaybettirdi.Adamlar durmaksızın benim peşimdeydi ve beni yakalamaya çalışıyorlardı.Onlara bir izimi kaybettirsem. Durdum nefes nefese kalmıştım ve ben yeni doğum yaptım nasıl dayanıyordum bilmiyorum ama her şey minik Aylizim için tekrar koşmaya başladım binlerce kez düşüp kalktım ama başardım adamlara izimi kaybettirdim ya da ben öyle düşünüyordum...

O kadar yorulmuştum ki bulduğum ilk yere çöktüm korku hissi vücudumu ele geçirirken açlık ve susuzluk hissi de eklendi. Acaba şuan neredeydiler Aylizim acıkmıştır diye düşündüm daha minik kızımı emzirememiştim bile bunları düşünürken gözümden bir damla yaşın geldiğini hissettim.Hemen bir elimle sildim "Kızım için güçlü durmalıyım."diye fısıldadığım da kendi kendime.Hava git gide aydınlanıyordu gözlerim yavaş yavaş kapandı.Bedenimi uyku ele geçiriyordu.Bütün bedenimi ama uyumak istemiyordum.Sadece kızıma kavuşmak istiyordum tek istediğim kızıma kavuşmak onun karnını doyurmaktı ama dayanamadım ve gözlerim kapandı.

2 Saat Sonra

Gözlerim hafifçe aralandı ve gözlerimi bir kaç kez kırpıp açtım.Hemen yerimden sıçradım.Aynı yerde idim derin bir oh çektim ve yakalanmadığım için.Kalktığım da yavaşça etrafıma baktım sabah olmuştu bile etrafına baktım nereye gidecektim şimdi ne yapacaktım.Hiçbir şey bilmiyordum ki o an yalvarırım dedim "Allah'ım yalvarırım beni kızıma kavuştur."dediğim de minik kızımı sadece yarım saat belki bir saat göre bilmiştim bu beni çok üzüyordu.

Arkamdan bir ses geldi "Sakın kıpırdama!"diye kadın gözleri çıkacakmış gibi açıldı.Şok olmuştum siktir diye söylendiğim de adamların yaklaştığını duydum.Adamlardan bir tanesi ellerini kaldır ve bize dön diye emir verdi.Adamların dediklerini yaptıktan sonrasında ne olacak diye düşündüğüm de bunun sonrası var mı ki...

Mutlu sağlıklı ve ileride büyüyüp güzel bir kitleye ulaşmak dileğiyle 💗Mutlu yıllar