Ay Işığı 🌙

Gitme sensiz yapamam 🥀

Şarkılar
Cem Adrian kül
Sufle pus
Keyifli okumalar yorum yapıp oy kullanmayı unutmayın çiçeklerim 🌺

Evet gitmişti o , dünyam başıma yıkılmıştı herşeyim bitmişti nefes almakta zorlanıyordum ne olacaktı şimdi ,ne yapıcaktım ben, ne kadar orda öylece durdum bilmiyorum ama şiddetli esen buz gibi rüzgar başlamıştı hava çok kötü bozmuştu kafamı yukarıya kaldırdim ve gözüm üstüne bir damla düştü aynı anda gözümden akan yaşla birlikte birbirine karıştı aynı bizim Aral'la birbirimize karıştığımız gibi bir film şeridi gibi Aral'la yaptıklarımız geçti gözümden eğlenmelerimiz , sevincimiz, ağlayışlarımız ve daha bir çok şey gözümu açtığımda yağmur çiseliyordu bu gece İstanbul benim için bense Aral'ım için ağlıyordum o sırada bir yıldız kaydı gökyüzünden iyileşsin dedim kurtulsun Aral'ım aklıma gelen bir düşünceyle bir hıçkırık koptu dudaklarımdan bu sefer bağırarak ağlamaya başladım son kez bir çığlık yükseldi gökyüzüne hayır diye ve gök gürledi aynı anda kendime gelmeye çalıştım kalkmalıydım onun yanına gitmelidim burda durmam hataydı ama şoka girmiştim ayağı kalktığımda bı kaç kez düşsem'de sonunda toparlandım hangi hastaneye gitmişlerdi peki ,burdaki en yakın hastaneye götürmüşlerdir düşüncesiyle buraya en yakın hastaneye gittim ve evet doğru tahmin burdaydi kadından bilgileri alıp amaliyathane'nin önünde bekliyordum bir köşeye kıvrılıp kendimi sıkıyordum o kadar çok sıkıyordum ki başımın ağrısı kendini belli etti bacaklarımi kendime çekmiş kafamıda dizlerime yaslayıp öylece gelecek cevabı bekledim kaç saat geçti bilmiyorum belki sabah olmuştur belki gece yarısıdır evet yaklaşan ayak sesleri ve kapının açılmasıyla benim ayağı fırlamam doktorun ağzından çıkacak tek bir cümle Bütün hayatımı değiştiricekti başınız sağolsun diyerek yanımdan geçen doktor benim bütün hayatımi altüst etmişti bitmişti herşey bütün hastaneyi ayağı kaldıracak şekilde ağlamam ve çığlıklarım hemşirelerin kolumdan tutup koluma bı iğne saplaması benim yere yığılışım gerisi karanlık

Aral karşımda durmuş bana el sallıyordu gelsene güzelim ben burdayım seni bekliyorum Aral diye seslendim sesimin bu kadar güçsüz çıkıcağını tahmin etmemiştim ya da bir fısılti gibi tekrar Aral diye bağırdım bu sefer sesim güçlü çıkmıştı bir adım attım Aral hadi güzelim seni bekliyorum başka bir evrende en güzel haliyle çiçeğim dedi ve gerisi kapkaranlık etrafımda dönüyordum Aral diye seslenip sürekli bir yere koşuyor, yürüyor onu arıyordum ama yok Aral gitme beni bırakma ben tek başıma ne yapıcam beni bırakma çiçeğini bırakma eğer sen çiçeğini sulamazsan kurur gider çiçeğin hadi gel , hayır ne desem gelmiyordu..

Yüzüme gelen ışıkla gözlerimin yavaş yavaş açıldığını hissettim başım o kadar çok ağrıyorduki verdikleri ilaç bile etki etmiyordu demekki uyandığımda etrafına baktım hastanedeydim içimde bir boşluk hissi kimsenin doldurayamacağı bir boşluktu benimkisi..

Bana verdikleri ilaç çok etkili olmuş gerekiyorki gözlerim kendiliğinden kapanıyordu ama benim aklımda tek bir soru benim kimsem kalmamıştı beni bırakıp gitmiş miydi gerçekten yapamazdi bunu bana söz vermişti beni asla bırakmazdı o ben nasıl kabullenecektim şimdi bunu..

Aral'ın cenazesi ben hastanede yatarken yapılmış beni uyutmaları gerekiyormuş çünkü her uyandığımda ortalığı ayağa kaldırıyormuşum ki ben bunu asla hatırlamıyorum.

Bana koyan ikinici şey ise cenazeye gidememem olmuştu nasıl olurdu onu yanlız bırakırdim ben, beni affeder miydi küsmüşmüydü bana yanına gidersem affedermiyidi beni , bana üçüncü koyan şey ise soru sorduğumda ya da çok konuştuğumda kimsenin beni cevaplayamicak olması ve hevesle dinlememesi olmuştu.

Şimdi de hastanede çıkmis mezarına gidiyordum ayaklarım tutmuyor olsada zorluyordum kendimi

Evet mezarlığın girişindeydim ve orda durmuş kabullenmeye çalışıyordum hala kabullenemiyorum ki bu uzun sürede böyle olacak gibi yavaş adımlarla girdim sola döndüğümde önümde uzun bir yol vardı yolda yürürken tek tek isimlere bakıyordum bulmak için çünkü ilk kez geliyordum ve onu nereye gömdüklerini bilmiyordum.

Ve evet "Aral Kara" ismini gördüğümde durdum yavaş adımlarda yanına ulaştım dizlerimin üstüne düştüğümde toprağını avuçladım kokladım gözümden bir damla yaş düşerken toprakla karıştı yağmurun başlaması daha çok ağlamaa sebep oldu bu seferde İstanbul benim için bende Aral'ım için ağlıyordum ve bu her seferinde böyle olucaktı.

İçimde tutmaya dayanamıcak hale gelmiştim ki hıçkırarak ağlayama başladım. Ağladıkça daha çok şiddetlenen yağmur ve ağlamam ikisinin sesi birbirine karışıyordu.

Aral dedim bana kızma beni affet olurmu¿ Ben gelemedim kendimde değildim sevgilim lütfen affet beni
Ben sana Kızımıyorum sevgilim bizi ayıran İstanbul'a kızıyorum bizi ayıran kadere kızıyorum birlikte yaşamamız mümkün olan ama yaşıyamadığimiz her şeye kızıyorum sevgilim...

Sabaha kadar orda oturup ağlayarak heba olmuştum rengim solmuş gözlerimin altı mosmor ve şiş olmuştur büyük ihtimalle kesinlikle korkunç gözüküyorumdur.
Kulaklığımi takıp ordan çıkmaya karar verdim biraz sahile gidip hava alsam iyi gelicektir biraz bile olsa düşünmemeye çalışıyordum.

Şarkıda
Şimdi gidersin diye diye tıkandım
Arkama baktım sevgilim nerde kaldın
Sözlerine inanmıştim
Evet sevgilim inanmıştım beni asla bırakmayacağina mesela...
Ve devam ediyordu

Başka gözlerde çok aramıştım seni
Bir gün seni başka gözlerde ararmıydim sevgilim ihanet eder miydim sana ama bana hayatına devam et demiştin sanki bu çok kolay mış gibi ben bunu yapamazdimki senin gözlerinden başka gözlere nasıl bakarım ben...