Via Dolorosa

Kapitulo - XXIII

UNTI-UNTING nawawala ang bolang apoy sa hangin nang makarating si Dolorosa sa tapat ng bintana ng kaniyang silid. Hindi pa rin na re-rehistro sa kaniyang isipan ang kakaibang kakayahan ni Liyong. Mas nagkaroon siya ng pagnanais na makilala pa ang binata.

Nang makabakod at nakapasok na siya sa kaniyang silid ay nakarinig agad siya ng katok mula sa labas.

"Dolor?"

Napahinga siya nang malalim dahil sa narinig na boses ng ama. Pinagbuksan naman niya agad ito, "Po? M-may kailangan ho ba kayo, ama?"

Seryosong napatitig sa kaniya ang ama habang nakahalukipkip at halatang galing pa sa pagpupulong dahil hindi pa nakabihis ito.

"Maghapunan na tayo, ang saad ng iyong ina ay buong araw kang nasa silid at tanging si Kahimanawari lamang ang iyong pinapapasok," Ani Don Xavier gamit ang malalim na boses.

Matipid na napangiti si Dolorosa dahil pinagtakpan siya ng pamangkin, "Totoo po iyan, ama. Buhat po sa mga kaganapan sa pagsalakay ng Sarangay ay sumakit ang akin na katawan. Ikaw, ama? Maayos na ba ang iyong leeg?"

Umiling si Don Xavier dahil bakas pa rin ang pagkasunog ng kaniyang leeg sa pagpulupot sa bituka ng Sarangay na tila isang mainit na bakal ang dumampi sa kaniyang balat, "Ginagamot ko pa, sa aking palagay ay ang Sarangay na iyon ay likha ng engkanto,"

Tumango-tango si Dolorosa sa tinuran ng ama, "Ganoon ho ba,"

"Salamat, anak" Turan ni Don Xavier at agad na napayakap sa anak, "Halika na" aya pa niya nang humiwalay sa yakap, "Maghapunan na tayo,"

Kahit busog man si Dolorosa ay pinilit niya na lamang na sumabay upang hindi siya mapaghalataan.

KINAUMAGAHAN ay nakaharap ni Dolorosa ang maestra na si Emilia na kasalukuyang tinuturuan siya ng pagtatahi. Hindi kinibo ng dalaga ang maestra dahil sa tinuran nito kahapon.

"Binibining Dolorosa, magkwento ka naman" Biglang saad ni Emilia.

Hind pinakinggan ni Dolorosa ang sinabi ng maestra at patuloy pa rin sa ginagawang pagtatahi at pagbuburda ng panyo.

"S-sino si Leopoldo?" Mahinhin na tanong ni Emilia, "Siya ba ay iyong nobyo?"

"Isang kaibigan," Wala sa kalooban na tugon ni Dolorosa, "Nais ko siyang bigyan ng panyo na may nakaburdang pangalan niya," Seryosong saad niya pa.

"Bueno, ako'y nagagalak dahil marunong ka palang magpahalaga ng kaibigan. Ako'y walang---"

"Tapos na po ako, binibini. Maaari na po ba akong magpahinga?" Biglang sabi ni Dolorosa, "Masakit pa po ang aking katawan"

Napasingkit ang mata ni Emilia sa naging asal sa kaniya ng dalaga, "Ngunit alas syete pa lamang ng umaga,"

"Alam ko po, ang sakit sa katawan ay walang pinipiling oras, maestra." Pabalang na tugon ni Dolorosa.

"May problema ka ba sa akin, binibini?"

Seryosong napatingin si Dolorosa sa maestra, "Sa tinuran mo kahapon ay kaya na kitang gutay-gutayin pero mabuti na lamang at ako'y mabait" Sabay ngisi niya.

Ngumisi pabalik si Emilia, "Nag-iinaso ka na naman, Dolor"

"Huwad ka," Diretsong saad ni Dolorosa, habang walang kurap na nakatitig sa mga mata ni Emilia.

"Que barbaridad! Ano ba ang iyong pinagsasabi?!" Pagmaang-maangan pa ni Emilia.

Narinig naman ni Doña Araceli ang paglaki ng boses ni Emilia kung kaya ay dali-dali siyang pumunta sa sala-mayor, "Anong kaguluhan dito, Dolor?!"