နှိုင်းနိုးလာတော့ တစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်ကိုက်ခဲနေသည်။ ညကတော်တော်နဲ့မပြီးဆုံးနိုင်သူကြောင့် သူခုထိမထနိုင်သေး ။
ထိုကောင်လေးကျားပေါက်လေးမဟုတ်ပဲကျားကြီးမှန်း နှိုင်းအမှန်တစ်ကယ်သိသွားခဲ့ရပြီ။ တော်ပါတော့ဆိုလဲမရ ။ သူငိုမှရပ်ပေးသည်။ ဒါတောင်သူကပြောသေးသည်။
"ခင်များ ယောကျာ်းငယ်ငယ်လေးယူထားပြီ ဒီလောက်တော့ခံနိုင်ရမှာပေါ့ ။ တစ်ခါထဲနဲ့တင်းတိမ်ရအောင် ကျုပ်ကိုခင်များလို အဖိုးကြီးထင်နေလား "တဲ့
နှိုင်းဆက်အိပ်နေလို့ အဆင်မပြေတော့။ ဆေးရုံကလဲသွားရအုံးမှာမို့ သူ့ဖက်ထားတဲ့ကြားကရူန်းထွက်လိုက်သည်။ ရေမိုးချိုးကာ ထွက်လာတဲ့ထိ သကောင့်သားလေးကမနိုးသေး ။သူလဲမနိုးတော့ပဲအောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။
မနက်စာစားရန်မီးဖိုထဲ၀င်လာတော့ ညိုသွယ်နဲ့ဥမ္မာက မနက်စာပင်ပြင်ပြီးနေပြီမို့ သူအားနာသွားရသည်။
"အစ်ကို ဘာလုပ်ကူပေးရအုံးမလဲ "
"ရပြီကိုကြီး အင်္ကျီတွေအနံစွဲကုန်လိမ့်မယ် ထိုင် ထိုင် မနက်စာ စားလိုက်တော့"
"ရတယ် အစ်ကို၀ိုင်းလုပ်ပေးချင်လို့ ညီမလေးတို့ တစ်ခြားဟာလုပ်လိုက်လေ "
"ဟုတ်အဲ့ဒါဆို သွားလုပ်လိုက်မယ်နော် "
"အွန်း "
နိူင်း မီးဖိုကိစ္စများ ကူနေစစဥ် မာမီကဆင်းလာခဲ့သည်။
မြတ် မီးဖိုးထဲ၀င်လာစဥ် သားနိူင်းတစ်ယောက် အလုပ်တွေကူလုပ်နေတာမြင်တော့ အံသြသွားရသည်။
"သားနှိုင်း အစောကြီးနိုးနေတာလား "
"ဟုတ်မာမီ "
"ဟိုကောင်ရော မနိုးသေးဘူးလား "
"သား နိုးလာတော့ သူအိပ်နေတုန်းမို့ မနိုးခဲ့ဘူး မာမီ"
"ဆေးရုံသွားရင်သူလိုက်ပို့ရမှာကို အခုသွားနိုးလိုက် "
"ဟို..."
နှိုင်း သွားမနိုးချင် တော်ကြာ အော်လိုက်မှဖြင့်။
"ကဲ မာမီဆက်လုပ်လိုက်မယ် သွားနိုးလိုက်သွား "
