Bloody Crayons #Recolored (Star Cinema Movie)

Now Open The Treasure Chest Inside

BloodyCrayons
Now Open The Treasure Chest Inside
------------------------------------------------------------------

Marie

Oo nga pala no? Ako nga pala ang pumatay sa mga parents ko.

Di ko na kasi napigilan yung nararamdaman ko. Palagi nalang silang wala. I always felt so alone, so lonely. Atensiyon lang naman nila yung hinihingi ko eh. Kaunting time lang naman.

Pero wala eh. Kahit kaunti lang di parin nila maibigay sakin.

It's amazing how loneliness can change a person so much. It's amazing how loneliness can create a monster.

Naaalala ko pa nga yung ginawa ko. Gabi noon. Mahimbing silang natutulog kaya nakapasok ako sa kwarto nila na may dalang kutsilyo na walang kahirap hirap.

Tapos...

Tapos ano pa nga ba ang ginawa ko? Ah, pinagsasaksak ko nga pala sila. Tumalsik ang maraming dugo noon. Sinubukan nilang bumangon pero wala na, nahuli na sila. Ang tanging nagawa nalang nila ay bumagsak nalang sa sahig.

Ako yung pumatay sa mga magulang ko. Ako ang pumatay sa mga magulang ko!

"A-ako yung pumatay sa mga m-magulang ko!" Humihikbi kong sabi. Umiiyak nanaman pala ako. Di ko mapigilang maging emotional pag naaalala ko yung kasalanan ko.

Tears of joy? Hindi. Tears of regret. Sana hindi ko nalang pinatay yung mga magulang ko. Sana hindi ko nalang ginawa yung kasalanang yun.

Dahil dun hindi na ako normal. Isa na akong baliw na pwedeng pumatay bigla bigla. I'm a psychotic bitch.

That's the main reason kung bakit hindi ako basta basta nagagalit. Yun yung rason kung bakit ako palaging nakangiti at kinokontrol ang sarili.

Dahil pag pinabayaan kong magwala ang sarili ko, baka di ko mapigilang makapatay uli ng ibang tao.

Ang mga sumunod na taon ay napuno ng pagiisa at lungkot. Parusa ko sa sarili ko para sa kasalanang nagawa ko. My way of atonement.

Kung magiisa ako, walang masasaktan. I kept on smiling kahit nasasaktan ako. Hindi ko hinahayaang magtake over sakin ang galit ko. Kinulong ko ang mga luha sa isang malaking baul sa loob ng puso ko. Ganun ang buong buhay ko.

Have you ever tried smiling when your lips are dry and cracked? It hurts isn't it? Still, the only thing you need to do is to stop smiling and everything will be alright. The pain will be go away.

But have you ever tried smiling when you're hurting deep inside? And you know you can't stop because things will just get worse. So the only thing left is to keep smiling. Even if in the process, you're slowly dying.

I can't even count how many times I died inside. But I can't stop. I'm not permitted to stop.

That's why I always smiled. I tried so hard to become a positive soul, to be an optimist. That's why I kept it all inside my heart. No wonder we call it our chest. It's the place where we keep our agonies and heartaches locked up. Like a box. Like a chest. Like a treasure chest full of suffering.

I think I succeeded. I made friends. Not just one but thirteen friends. At isa dun naging boyfriend ko. Yung dati kong malungkot na buhay? Biglang nawala. Nagkaroon nanaman ng mga panahong tumatawa ako na hindi peke o plastic. Nagkaroon nanaman ng panahon na gusto kong mabuhay. And every day I thank God na binigyan niya ako ng mga mabubuting kaibigan.

I have finally learned to live again. I felt free. I felt forgiven. I felt reborn.

Pero lahat ng bagay nagtatapos. Lahat ng bagay may hangganan. Sinaktan nila ako.