••
"Neden Arya?"
Buz gibi olan vücudum sıcak nefesiyle buluşunca titrememe neden olmuştu.
Yaşlı gözlerimi söylediği sözlerle Kuzey'e çevirmiş ve hayranlıkla bakmaya başlamıştım bu sefer kusursuz yüzüne. Kahverengi saçlarıyla uyumlu koyu kahve gözler...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Bazen de yıldızlar bakar, insanlar kayar hayatımızdan."
Annem, uzun yıllar boyunca hep sanki babamın yokluğunda kendini avutmak istercesine "bazen hayatta, yanımızda olmasını istediklerimiz bizden gökyüzündeki yıldızlar kadar uzak olurlar." derdi. Şimdi ise gene her gece gökyüzüne baktığımda, yıldızlar bana ne kadar uzaksa annemin söylediği söze göre yanımda olmasını istediğim kişiler de bana bir o kadar uzaklardı.
Heyecanımı, üzüntümü, sevincimi ve hayal kırıklığımı paylaştığım annem bile şu an bana kilometrelerce uzaktaydı. Üstelik hayatımın sonuna kadar hep böyle de kalabilirdi.
Halbuki ona ihtiyacım vardı. İçimdeki sebepsiz yere baş gösteren bu tedirginliğimi, son günlerde yaşadığım duygu karmaşasını onunla paylaşmaya ihtiyacım vardı. Ne yapmış olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın sadece başımı dizlerine koyup saçlarımı okşayarak uykuya dalmak belki de şu an için tek istediğim şeydi.
Saatlerdir kıpırdamadan bakmakta olduğum tavana daha fazla bakmamam gerektiğini fark ederek yattığım yerden doğrulmuş ve gözlerimi kırpıştırmıştım ardından ayaklarımı sürüyerek yönümü odamdaki küçük lavaboya yönlendirmiştim.
Banyoya girdiğimde hemen bitişiğinde olan lavabodaki tezgaha ellerimi dayayıp gözlerimi aynaya çevirdiğimde aynaya baktığım anda gördüğüm kişinin artık bundan böyle bambaşka biri olduğunu fark etmiştim.
Gördüğüm bu kişi bundan böyle bambaşka bir Arya'ydı. Gözlerinin altındaki morluklar ve buruşmuş teniyle bambaşkaydı. Solgundu ve gözlerinin içerisinde bir zamanlar var olan o eski ışıltı sönmüştü. Yıpranmıştı ve çökmüştü. O an kendi yansımama boş bir şekilde bakmayı sürdürürken içime de derin bir nefes çekmiştim.
Gördüğüm bu yeni Arya sadece fiziksel değil duygusal olarak da bambaşkaydı. O yaşadığı şeylerin etkisiyle olgunlaşmış, gelişmiş ve kendisinin bile tanıyamadığı güçlü biri haline gelmişti.
O artık hiçbir şeyden korkmuyordu. O mucizelere inanıyordu. O hayatın bir kapıyı kapatırken bir başka kapıyı açacağına inanıyordu. Çünkü yaşadığı şeyler ona bunu gösteriyordu. Ve artık bugün yapacakları hayallerine giden yolda attığı ilk adım olacaktı.
Yol engebeliydi. Ulaşılması zor bir hayali vardı. Ama o bunun için canı pahasına savaşacaktı. Ve hayalini kimsenin elinden almasına izin vermeyecekti. Çünkü biliyordu ki mucizelere inandıkça her şey mümkündü.
Lavaboya eğilip yüzümü yıkadığımda yüzüme temas eden serin suyla biraz daha kendime geldiğimi hissetmiştim o an. Diş fırçasını alıp dişlerimi fırçalarken bugün beni nelerin beklediğini merak etmiyor değildim.
