10. bölüm "korku"

295 21 0
                                    

Gözlerimi açtığımda kendimi boş bir odada sandalyeye ayaklarım ve ellerim bağlanmış bir şekilde buldum. Ağzımdada bant vardı. Korku heryerimi sarmıştı. Bunu yapan tek kişi olabilirdi oda Alp. Ama bu kadarını yapmış olmazdı. Ama beni boğmaya çalışan biriydi ondan herşey beklenirdi. Benden habersiz yaşlar gözlerimden dökülmeye başlamıştı. Evime gitmek istiyordum sadece tek nefes alabildiğime yere evime. Kapı açılmıştı gelen bir adamdı. Kim olduğunu bilmiyordum. Takım elbiseli korkutucu bir yüz ifadesi vardı. Elinde bir tespiyle geliyordu. Önüme koyduğunda çorba ve bir bardak su olduğunu gördüm. Ellerimi çözüp bantı hızlıca ağzımdan çekti.
Tepsiyi bacaklarımın üzerine koyup "ye" demişti.

"Siz kimsiniz? Benden ne istiyorsunuz?"

Bi insanın başı hep mi derde girer. Bigünümde normal geçsin.

"Ye. Ve çok fazla konuşma. Çünkü çok konuşan insanları sevmem."
Diyip odadan. Çıktı. Açtım ama yemeyecektim. Tepsiyi hızlıca yere attım.

"Beni rahat bırak pislik herif! Ne istiyorsun benden!"

Hızlıca kapı açıldı ve içeriye deminki adam girdi. Sinirle bana doğru gelip saçımı hızlıca kavradı.

"Bak küçük kız burda sana herşeyi yapabilirim. O yüzden benimle iyi geçinmeye bak. Anladın mı!"

Korkudan sadece başımı bi aşağıya bilgilerinizi yukarıya sallamıştım. Ellerimi bağlayıp ağzımıda bantladıktan sonra gitti. Eğer alp'in oyunuysa onu bu sefer gerçekten polise verirdim.

Alp'ten

Kaç kere aradım açmamıştı. Artık iyice merak etmeye başlamıştım ya başına birşey geldiyse, yok ben varken ona kimse bişey yapamaz. Birisinin aradığını görünce telefonumu kulağıma götürüp "alo" dedim sadece telaşla Ecem olmasını bekliyordum.

"Alp. Oğlum iyi misin?"
"İ-iyiyim anne. Neden aradın?"
"Hiç sadece halledeceğin bir işin var. Sana konum olarak attığım adrese git. Ve oradaki adamın işini bitir. Sakın bitirmeden bana görünme. Ve unutma sen yapmazsan ben yapacağım."
"Tamam anne. Hallederim ben. Kim bu herif?"
"Çok soru sorma Alp! Çabuk oraya git."
"Tamam."

Çok önemli olmalıydı yoksa bu kadar sinirli konuşmazdı. Hemen arabama atlayıp annemin konum attığı yere gittim. Kapıda annemin adamlarıyla karşılaştım. Gidip onlara sordum kim olduğunu ama söylemediler annemin kesin talimatıymış. Kendim görücekmişim. Hiç bir zaman böyle yapmamıştı. Şimdi daha çok merak ettim. Bina 4 katlıydı. En son katta olduğunu söylediler koşarak en son kata gittim. Kapıyı yavaşça açtım ve içeriye girdim. Ama hiç beklemediğim birşeyle karşılaştım.

Son. Nasıl buldunuz? 🤗

my dreamsTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang